Bir Büyük Destan Şiiri - Mümin Düzgün

Yıl:1921...
Mevsim:zemheriyi büyüten bir beyaz ölüm…
Karakışa tutsak temmuzların Şubat soğuğunda.
Mekan: Tarihin imbiğinden geçmiş medeniyet beşiği Anadolu
Olay: gözü dönmüş yırtıcı yamyamlara karşı verilen var ya da yok olma mücadelesi.
Kahramanlar: Ayakları çarıklı, elleri nasırlı...
Bir avuç Anadolu insanı.
Bir avuç ama, kazanacağından zerre miskal şüphesi yok,
Künyesinde: Mehmet oğlu Mehmetçik yazılı.
Yer yer ümitler inkisara uğrasa da,
Yiğit düştüğü yerden kalkıyor ayağa.
Dikilip "ya İstiklal ya ölüm! "diyerek tazeliyor yeniden cehdini
Yorgun düşse de bedenler, yenik düşmüyor umutlar
Tank yok, tüfek yok,doğru düzgün silah yok, topa, tüfe karşı imkan yok
Yalnız gönüllerde iman, yalnız ruhlarda adanmışlık,
Elde sadece inanmışlık…
Yüreklerde kanayan bir yaranın yanında kaynayan bir kor: vatan sevdası
Bunca yokluk içinde düşman çok, Şartlar pek yaman
Habille kabilleden kalma bir mücadelenin adı bu.
Küfürle imanın, irfanla cehlin savaşı bu.
Öyle bir savaş ki kadını kızı, babası-oğlu aynı safta
Tek yürek bir millet.
Yek vücut Anadolu, Anadolu ayakta, Anadolu şaha kalkmış.
Dağdaki çoban, ovadaki çiftçi,mektepteki talebe,
Kürsüdeki hoca, eli kalem tutan şair,
Okuyan okuyamayan,
Yazan yazamayan,
Bir mahşeri meydan her yan
Aynı safta yürüyorken.
Koşuyor istiklale doğru.
Bir ses… bir nefes…
Önce Çanakkale’de yükselen
Ardından Kurtuluş cephesinde
Şairce bir haykırış, İnsanca bir duruşla,
İslam’ca bir yaşamla,
İlhamını alarak şanlı tarihinden,
Haykırıyor umudu,milletin yüreğine.
“Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen alsancak” diye.
Mümin DÜZGÜN 03/03/2013