Biliyorum, mahkum ettiğin bunca çaresizliğin içinde özlemin artçı sarsıntılarıyla sarsılan yüreğimi,ve artık kapanmayacak kadar derin çatlaklar açılmış kalbimi avutmaktan öteye geçmeyen, beyhude bir çırpınıştır öznesini yitirmiş devrik cümlelerim..Belki de kafamın içinde uçuşup duran yerli yersiz düşünceleri azad etmenin zamanı geldi artık. İçimde dağılmış,ve duygularımın her hareketinde canımı yakan düş kırıklarını toplamanın..
Hücre duvarlarımda asılı duran,umutsuz bekleyişlerin resmedildiği tabloları birbir indiriyorum şimdi. İlk günkü izlerini hala koruyan acıları silip süpürmek hayli zor olacak biliyorum,tozlu anılarla birlikte onları da, donuk gülüşlerinin solup kaldığı resimlerle bir sandığa kilitleyip gömeceğim yüreğimin arka bahçesine..
Bundan sonraki yaşantımın çok uzaklarda bir yerlerde de olsan hala nefes aldığın inancıyla ve sabırla geçmesi dileğiyle yalvaracağım Rahman’a...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta