hani derler yazsam roman olur diye
bende romana beş kala yaşanmışlıkların sancısındayım
destansı bir yaşamdan geldim
bu ana
bir yanımda sakinliğim
bir yanımda asiliğim
önce bir tebessüm çaldı yüreğimi sinsice
sonra bir bakmışım mıh gibi işlemişsin içime
rüyalarımın hayallerimin prensi
şimdi hepsi öksüz hepsi yetim kaldılar
17.05.2011 k.b.k
Ufuklarda kaybolmuşken sevdalar
Uguruna inandığım kayıplarım düştü avuçlarıma
Kırpılmış sevdalardan
Yontulmuş şekle girmemiş aşklardan çıkmışken
Muradım öyle gözümde mesken etmişken
Yıldızlar yağdı dört bir yana
ölüyorum sensiz her nefeste can veriyorum
özlüyorum hiç bir özlem sen gibi yakmadı canımı
tüm geçmiş aşklar temelsiz binalar gibi çöküverdi maziden
bir aşk hariç
meğer ne çok sensizmişim ben
çok zamandır
gün gelecek vedalarımız olacak
çaresiz
dermansız
sancıların en büyüğü ile
severek ayrılmanın tam anlamını bulacak vedamız
ve ben sensizliğin kaygılarını çekerken
her canın yandığında ben bin kere ölürüm
ama yanında dimdik
öyle sevgi yüklü
öylesi güçlü
öylesi heybetli dururum ki karşında
yıkılmazın olurum
bende iz bırakanlar vede yitirdiklerim var hayatta
önce anlayamadığım hatırlamadığım çocukluğum
silinmeye çalışılmış bir resim gibi
sonra gençliğim öyle hoyratca kullanılmış yada kullanılmamış
sonra orta yaş halım yani şu anım
geçmişin yüklerine yenilmiş
Bazen kendimi bile anlamakta zorluk çekiyorum
nedirki dogru yanlış
kim belirler bunun ölçüsünü
acaba yüreklerde elle tutulup gözle görülmeyen sevdamı haklı
konduğu dalların egriliğine dogruluğuna aldırmadan
öyle umarsız teslim olan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!