Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan
Sicim yağmur taklidi
Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan
Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.
Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut
Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla
Parmağıma düşen bir damla kandı aşk.
Seni sevince pazara çıktım sevinçten
Enginar aldım “süper enginarlar” diye bağıran adamdan
Oturup ağladım sonra, şaşırdın.
Bu “süper” oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı.
Canımın acısıydın.
Ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.
Sevişmiştik.
Evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri
Sevişmiştik.
Biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü
boşaltmış gibi
Seni sevince kıpırdayan her şiiri
Kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.
Sonra gittin.
Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım.
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
Sonra gittin.
Beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
Keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım.
Sonra gittin
Gözlerin bir yeşil fanila unutulmuş balkonda
Sicim yağmur taklidiydi
Artık iyice inceldi.
Kayıt Tarihi : 7.3.2003 16:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Onun şiirlerinde bir kadının incinmişliğiyle bir çocuğun saflığı yan yana yürür. Bir dize kurar, sen o dizenin altına yıllarını gömersin. Acılarını süslemek gibi bir mahareti vardır; çünkü onun şiirleri süslü değil, süzgündür. Estetikle yoksulluğu, umutla kederi, kadim bir gülümsemeyle sönmemiş bir gözyaşını aynı mısrada birleştirir.
Didem Madak’ın kalemi, okuru sadece düşündürmez, yaşatır. Bazen “Annemin kızıyım hâlâ” derken annenle aran bozulur, bazen “Ah’lar ağacının altında” dinlenmek istersin çünkü yorgunluğuna anlam verebilen tek kişi o olur. Onun şiirleri suskunların sesidir, gözyaşının sesi çıkmayan hâlidir.
Modern çağın kalbinde, zarafetin ve isyanın adını koyan şairdir Didem Madak. O bir şairden fazlasıdır; kırık kalplerin hafızası, incinmiş kadınların isyanı, çiçekli elbiseli bir yalnızlık yoldaşıdır.
İyi ki yazdı.
İyi ki içimize kalbini astı.
İyi ki Didem Madak geçti bu dünyadan.
"Bütün çiçekler kızıma çıkar, bütün acılar Didem Madak’a..."
TÜM YORUMLAR (24)