Beyim Şiiri - Arif Atılgan

Yabancının sözü sana hoş gelir,
Onun her yalanı bana düş gelir.
Bizden gelen doğru sana boş gelir,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Kendi evladını hor görüp attın,
Elin kapısına gül derip attın.
Yağı sofrasında ağumu tattın,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Zalimin yolunu pazar eyledin,
Bizim yiğitleri azar eyledin.
Her sözümüze kusur söyledin,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Düşmana altını saçıp serdiler,
Bize kuru sözle yükler verdiler.
Kapında çaşıtlar sofra kurdular,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

O sofra ki sana ağusu yadın,
İçine sinmiyor kendi evladın.
Ağzınla översin düşman muradın,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Bizim tarlamızda ekin biterdi,
O ekini elin domuzu yedi.
Bize de “yanına dur, seyret” dendi,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Gardaş kanıyla sulandı bu toprak,
Yağı dışta değil, sen içine bak.
Bize düşman olan sana da tuzak,
Kime yar oldun ki beyim sen şimdi?

Her taşın üstüne adını yazdık,
Elin kapısında yola dizildik.
Sana lider deyip gözüne baktık,
Kimi seçtin ki beyim sen şimdi?

ağu: zehir
yağı: düşman
çaşıt: ajan
yad: yabancı,el