Biz galiba ayrılmışız.
Yani öyle dedi benden giderken.
Benim iki kişilik hazırladığım aşkı tekilleştirirken.
Dudaklarının kenarında ufalanırken bahaneler
Di’li geçmiş zamanları bağışlarken geleceğe.
Şaşkın kalan yanlarıma “anla beni”ler bırakıyordu
Hayatımda her şey yolunda gidiyor demek isterdim
Ama giden sadece sendin.
Ben, sen gittikten sonra yalnız kalacağımı zannetmiştim,
Yokluğun yalnız bırakmadı hiç.
Aşkı hafife alan sendin, bedeli ağır ödeyen ben.
Şimdi öyle boş kaldı ki sol yanım
Güftesi uymayan şarkının nakaratı,
İzbe hayalleri barındıran yürek.
Zamanın ustaca çaldığı mutluluk,
Eşkıyaca bıraktığı acı.
Masumiyet hangi yaranın ilacı?
Tüm nefret kelimeleri dudaklarımdan çıkarken
Anlamlarını bir, bir yitirdiler
Solgun bir sigara gibi dudaklarımın kenarından
Dökülürken hislerim,
Ellerim ellerini özledi.
Gözlerim göz bebeklerini düşledi
Ne yani hala gelmedin mi?
Arda bir uğra ki şehrimin yakınına, nafakasını ödemiş ol bıraktığın kimsesizliğin.
Yokluğunda, yoksullukla büyüttüğüm sensizliği şenlendirsin ayak sesin.
Sana gelen otobüslerin geçmediği duraklar yıkılsın.
Utansın beklemekten vazgeçişlerim.
Onsuzluk.
Alfabeden sayılı harf eksiltiyor ismi.
Ya ömrümden eksilttikleri,
Onları sayamam ki
Sen bir şair gibi sev bakalım
Dilin anlatabiliyor mu kalbindekini!
Elleri ah o elleri,
Dua gibiydi dokunuşları.
Ne zaman okşasa Tanrıya el açıyordum sanki,
Bir deniz kıyısında diz çöker gibi.
Gözleri ah gözleri
Karda bırakılmış ayak izi gibi.
İmkânsızı anlatmak istediğim bir şiir gözlerin…
Öyle büyük bir güzelliğin vardı ki senin,
Yüzüne bakmaya kalksam gözlerim küçük düşerdi.
Senin yüreksizliğin öyle yüceltilmişti ki,
Ben yüreğimin büyüklüğünden utanırdım.
Kirpiklerin yüksekteydi
Gittin…
Herkes gidebilirdi elbet,
Tanrı iki ayak vermişti ve yaradılışımızda vardı gitmek arzusu.
Yakınlaşmak, kavuşmak, özlemleri gidermek için de gitmeler vardı oysaki.
Koparmak, yaralamak, uzaklaşmak, öldürmek için değil.
Mesafelerle orantılı, acıları da büyütmek için değil.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!