Benliğimizi Aldılar Şiiri - Emine Başa

gözlerimizi aldılar benliğimizden
görmeyelim diye bir daha
ay ışığınin doğarken ağladığını
çünkü ışık aşktır
aşksa sancılı bir gözyaşı
gözyaşında dünyanın hasleti gizli
İnsanlığımızın susan sözleri

ya da yaĝdığında yağmur
kaldırıma düşen damlaların yansısında
görmeyelim yüzümüzü
belki yalanlarımız da sırıtır
ve vicdanın delici gözleri
veya bir çocuğu görmeyelim
büyürken merdivenlerin orada
unutalım yalnızlığının elinden tutmayı
bir oyuncak seslenirken arkasından
düşlerini kaldırıp atalım çöpe
çünkü kendi bencilliğimiz parlar
merdivene astığımız o aynada

zeytini söktüklerini de görmeyelim
düşerken toprağa her bir yaprak
bir daha döl tutmayacağını hissetmeyelim
veya yakılırken bir orman
hafızalarının da yandığını bilmeyelim
çoraklık hatırlamaz
bir zamanlar doyurduğunu toprağın
ama şimdi ihanete kurban tohum

sözlerimizi aldılar sonra
söylemeyelim bir daha sevdiğimizi
sevgilimize
sadece bir ten olsun aşk
tatsız, kaygan ve kirli sevişmelerin
makyajında aksın yalan
A, silmiş kendini alfabenin ilk sırasından
Ş, yakılmış hecenin ortasından
K, çoktan yırtılmış kitap sayfalarından
yani AŞK bitmiş, AŞK
tozu raflarda bir silmelik iz

ah, sözlerimizi aldılar diyorum
bir dilsiz ruh olduk hayalet şehirlerde
daha nasıl söylenir
yasasın özgürlük, tek yol devrim
yapışıp kaldı ağzımızın içinde
çünkü ülkenin sokaklari acımasız barikat
köle bir düzenin elleri ters kelepçeli
sızlıyor kelepçede hakikat

oysa biten biziz bir kökün ucunda
gözlerimiz yok, sözlerimiz yok, benliğimiz yok
görmüyoruz çürümüşlüğümüzü
çünkü karanlık olur benliğimiz çalınınca

silelim mi biz de hafızamızı
sormayalım mı çocukluğumuzu
kadim zamanlar ağıdıydı töz
anımsamayalım mı
bir zamanlar insan olduğumuzu

………………………
Emine Başa