Benliğimdeki Anılar Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir rayiha yükselir, ıslanan o yerden,
Zihnimde bir kapı aralanır, hep aniden,
Bu davet, geçmişin loş dehlizlerinden,
Ruhumu, en eski anılara götürenden.
*
Asudenin avlusundaki, o yaşlı incir,
Düşünceme vurulmuş, paslı bir zincir,
O dalların gölgesi, ne hoş sığınaktır,
Kurduğum hayaller, o yapraklardan akar.
*
Oysa şimdi o günler, ne kadar da uzakta,
Zaman bir hayalet gibi, gezer o sokakta,
Her saniye, bir öncekinin izindeki sapakta,
Geçmiş, geleceğe, sessizce yenilir parkta.
*
Duvardaki o eski saat, hep aklıma gelir,
Yelkovanı kırılmış, öylece can çekişir,
Sanki durduğu o an, mühürlenmiş vakittir,
Gizli bir fısıltıyla, seslenir durur bana.
*
Fener Burnu'nda verilen, o eski yemin,
Hâlâ bekler meçhul birini, bilmem kimin,
Kayboldu o kelimeler, dilinde dalgaların,
Döner dururum şimdi, hep kendi kendime.
*
Ufukta bir gemi, ardından bıraktığı iz,
Gönlümde bir yolculuk, başlar habersiz,
O gemi mi uzaklaşan, yoksa bu sahil mi?
İnsan bu gidişlere, bir anlam verir mi?
*
Vapurun güvertesinde, gördüğüm bir çehre,
Benzerdi sanki, portreden solgun bir resme,
Gözlerinde bir hüzün, tanıdık bir kedere,
Bu hissin kaynağı, acaba nereye gidebilir?
*
Bu çehrenin sahibi, okuduğum romandaki Altan,
Hayatın ortasında, yapayalnız kalmış bir kaptan,
Onun kaderiyle benzeşir mi, hiç benim yazgım?
Neden bu kadar derin, içimdeki karanlık kaygım?
*
Hikâyeler ve hayat, iç içe geçmiş bir sarmaşık,
Hangisi gerçek, hangisi düş, zihnim karmaşık,
Her çağrışım, bir düğüm daha atar ruhuma,
Sürüklenirim bilmediğim, bir meçhul akıma.
*
Dindi toprak kokusu, şimdi hava durgun,
Ama düşüncem, bu seyahatten pek yorgun,
Bir anlık çağrışım, nelere kapı açtı bak,
Benliğimdeki anılarla, bambaşka yola saptım.