Benim Babam Şiiri - Salih Özalaşan

Benimde hayallerim vardı, toz pembe
Sığdıramazdım kendimi, saraya köşke
Yıkılmayız diyordum, başımız kalır gökte
Bir gün öyle bir vurdu felek, hançeri ta göğsümüze
Kapanmaz bir yara açtı, yüksek uçan gönlümüze
Yaşımız dokuz, hayatı tanımayan güçsüze
Güvendiğimiz dağlar, biranda yıkıldı üstümüze
Öyle bir kaza ki, olması için lazım bin mucize
İşte benim Babam gurur dolan yüreğimize
Bir öğle üzeri kanlı gözyaşı doldu gözlerimize
Öyle bir feryat fikan karıştı ki tatlı sözlerimize
Bir kara bulut çöküverdi, toz pembe hayallerimize
Benim Babam sağ olsaydı ben böylemi olurdum?
Suskun ağlamaklı başım öne eğik
Yılmazdım her zorluğa karşı dururdum
Şahin bakışlı, mağrur ve dik
Kolumuz kanadımız kırık
Dosta düşmana karşı yüreğimiz hep ezik
Biz daha çocukken felekten darbe yedik
İşte benim Babam diyemeden onu toprağa verdik
Benim Babam, yüreğinde sevgi, gözlerinde neş’e
Örnek insandı Baba diye herkese
El uzatırdı, dardada olsa gördüğü her güçsüze
Şahit olan yok, ağzından çıktığına bir cümle kötü söze
Kaşlarını çatmazdı, suçluda olsak
Doğruluğa uzanan yol, buluşur derdi sevgide
Sevenleri okadar ağladıki zamansız öldüğünde
Herkes hemfikir Tanrı’nın bile onu çok sevdiğine
Ama bende seviyordum, yüreğimde hala yeri
Gitmiyor gözlerimden, bana sevgiyle bakan gözleri
Hala bekliyorum, birgün kapıdan girecekmiş gibi içeri
Gelmiyor yüreğimde saplı kaldı hasretin hançeri

Y.Tar 27-01-2003 saat 15.40