BENİ ŞEHRE BAN
Azizdi benim nenem
Ne yersiz gülerdi
Ne de tebessümü eksik ederdi
Anadolu kokulu simasından
Hanımdı benim nenem
Konuştuğu zaman uzatmazdı kelamı
Çıkartırdı bir bakışla zübdesini yaşamın
Edebe münafi bir hal oluverse
Çatardı kaşlarını
Dipdiri olurdu ev
Çiçekli nakışla söylerdi zemheriyi
Bahardı benim nenem
Çatlamış toprağa bezenen elleriyle
Ateş körükleyen, közü taşırken
Gözlerine düşerdi jale.
Hasretinin harareti ile yanardı közler
Hayat ve içinde biz
İçinde ayrılığa, ayrılmış zamanlar hayatın
Ayrılık; beni şehre ban, bizi şehre değdir
Benim nenem ağlardı ayrılığı duyunca
Ve biz şehre bandırıldık
Ağladı benim nenem
Şehribanlar ağladı.
2003
Rıza Çavuş
Kayıt Tarihi : 6.7.2023 13:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!