Beni bana bile bırakmadın.

Yuvasız bir kuştum.
Yalnızlığa terkedilen, herkesi, herşeyi silip,
Umut dolu uzun bir yola çıkan.,
Kanadı,kalbi kırık, yaralı ve en çok da sevgiye muhtaçtım.

Eskisi gibi güçlü değilim, gülmeyi unutmuş gözlerim.
Uçmayı unutmuş kanatlarım o kadar ağır ki şu sırtımda ki yüklerim.
Bir bakışta görülmez derindir yaralarım.
Biraz da korkak ve ürkeğim.
Sevmekten korkuyorum aynı yerden defalarca kırılmaktan yoruldum.
Bir daha düşersem kalkamam biliyorum.

Ama zaafımdı sevgi çünkü rağmen sevenlerdenim.
Üzmeden, incitmeden temiz bir kalple sevenlerdenim.
Seni de öyle sevdim.
Her anımda yanımda olunca, beni herşeyin güzel olacağına inandırınca. Sende çok seversin sandım.
Belki de sendeki sevginin gerçek olduğuna inanmak istedim.
Sevmek için birşeylerden vazgeçmek gerekir.
Peki sen neyinde vazgeçtin hiç sadece koca bir hiç.
Ben kendimden vazgeçmeyi göze alırken senin öylece durman... yazık hemde çok yazık.
Sevgime,zamanıma,gözyaşıma yazık.
Hani yaralarımı saracaktın bir yarada sen açtın.
Şimdi ben sana ne deyim, hala severken nasıl kızayım.
Artık gitmekte de kalmakta da özgürsün.
Bir tek şunu unutma !
Seni severken, senden vazgeçmek zorunda bıraktığın için seni asla affetmeyeceğim.
Ve cahit zarifoğlunun şu sözlerini hatırla.
Rastgele yürürken aklına geleyim sızlasın için, boğazın düğüm düğüm olsun ama
Ağlama ağlayamayacak kadar yansın için.