Bendeniz miyim? Şiiri - Bekir Dalkıç

Ne için şiir yazayım bilemedim bugün, biri bir şey söylesin, biri hatırlatsın unuttuğum her ne varsa nolur,
Aşk neydi, yürek neredeydi acaba?
Öyle uzun zaman oldu ki atmayalı, şöyle sarılıpta bir hayale, başımda kavak yelleri,
tüğ gibi hafifleyipte göğe doğru,
sonra uzanıpta bulutlara boyluboyunca, sereserpe yatmayalı.
Denize baksam, deniz eski deniz midir sanki?
Eskisi gibi yakıyor mudur acaba tuzu?
Sorsam desem ki sevdiklerime, ben sizin neyiniz oluyorum?
Şahsen nacizane ben, acaba eski bendeniz miyim bilemiyorum ki.
Söyleyin bana şimdi, birinize bir adres sorsam, bu koca şehrin hangi semti  götürür beni çocukluğuma?
Neresi kalmıştır değişmeyen?
Doğduğum ev duruyor mudur yerinde, okuduğum okullar, çıktığım yokuşlar hâlâ aynı yokuş mudur bilemem?
Deniz dedim de, şimdi susturup kafamdaki güvertenin çatırtılarını, dinlemek o ilk esintilerini baharların.
Kumlarla konuşan dalgaların fısıltılarını.
Neşeyle cııvıldaşan kuşların o şen cıvıltılarını.
Sıra sıra dizilip ipe, sevinçli bir heyecanla el çırpışlarını balkonlarından o bembeyaz çamaşırların.
Koşmak geliyor aniden, kırlarda uçsuz, ayaklarım yoksul çocuklar gibi pabuçsuz.
Ardımda hissetsem keşke ilk sevdiğimi, o hâlâ kararsız, hüzünlü, mağrur.
Dokunsa omzuma eli, erirdi bu deli heralde.
Şimdi harçlık istesem babamdan acep verir mi yine?
Bayram harçlığı, demir üç para, beş para.
Cebimde dünya kadar bilya ile binsem,
sonra düşse hepside dönerken atı karıncaya.
Ve eve mücrim, üstüm başım toz toprak, pantolonumun dizleri yırtık, dirseğim sıyrık dönsem,
Tam dökülecekken dudaklarından guguklu bir serzeniş,
Dilime onun o en sevdiği türküyü tuttursam,
Alsam gönlünü annemin.