Ben Senin Kanayan Vıcdanınım

BEN SENİN KANAYAN VICDANINIM

Helal etmediğim hakkımın üstüne
Bir ömürlük ahımı koydum ben.
Gözlerime sinen gece, dilime çöken suskunluk,
Kalbimde büyüyen yaralarla geldim sana.
Ve sen,
Bütün duygularımı kulelere çeviren
Tek günahımsın.

Ben senin kanayan vicdanınım,
Uykularını delik deşik eden fısıltıyım,
Her nefesinde gizlenen ürperti,
Her aynada gördüğün silik yüzüm.
Unutmak istesen de unutamayacağın,
Kapanmaz bir yara gibi dizlerinin dibindeyim.

Bir hikâye var burada,
İnsanın kendinden kaçamayışının hikâyesi.
Bir kalbin kırılışını,
Bir güvenin yıkılışını,
Bir ömrün enkaza dönüşünü taşıyor her satır.
Gözlerin dolacak okurken,
Çünkü her gözyaşı senin sessiz mahkemende
Bir tanıklık taşıyacak.

Ben sustum,
Ama içimdeki çığlık göklere çarptı.
Ben affetmedim,
Çünkü affediş, vicdanı yatıştırmaz bazen.
Senin alnında taşıdığın gölge,
Benim ellerimde büyüyen karanlıktan
Bir izdir artık.

Ben senin kanayan vicdanınım,
Çünkü seninle birlikte ölmeyen tek şeyim bu.
Her adımında ayak izine karışırım,
Her tebessümünde içini burkarım,
Her gecende uykunu kaçırırım.
Sana kendi cehennemini taşıyan
Bir hakikatin adıyım.

Senin günahının adımlarında büyüyen
Bir kalp kırığıyım ben.
Kendini temize çekmek istesen de
Hiçbir dua, hiçbir kelime
Silmez üzerindeki bu ağırlığı.
Çünkü ben,
Yüzleşmekten korktuğun her gecenin
Karanlığında gözlerini aralarım.

Ve bil ki,
Hayat hep yarım kalan hesapları
Bir gün önüne koyar.
Benim yarım kalan ömrüm,
Senin tamamlanmamış pişmanlığındır.
Senin gülüşünde, senin huzurunda
Her daim kanayan bir yara kalacağım.

Ben senin kanayan vicdanınım,
Ne zaman ellerini açsan göğe,
Ne zaman “affet” desen dudaklarınla,
Ben suskun kalacağım.
Çünkü bazı yaralar affedilmez,
Bazı acılar susmaz,
Bazı haklar helal olmaz.

Ve sen bil ki,
Her sustuğumda içimde büyüyen yangın
Bir gün senin kapını çalacak.
Vicdanını delip geçen bu suskunluk
En ağır cevaptır sana.

Ben senin kanayan vicdanınım,
Ne unuturum ne de unuttururum.
Bir kalbin en derin yerinde saklı kalan
Ölümsüz bir yara olarak yaşarım sende.

Ve işte sana kalan,
Kendini kendi gecelerinde boğan
Bir vicdanın yankısıdır.
Ben oradayım,
Bir ders, bir hatırlatış,
Hayatının kalbine saplanan son hakikat olarak.

Unutma,
Ben sadece bir şiir değilim;
Ben, senin hayatına işlenmiş bir mahkûmiyetim.
Nereye gitsen yanında taşıyacağın,
Hangi şarkıya kulak versen içini kanatacak
Bir fısıltı, bir beddua, bir suskunluk olacağım.

Ben senin kanayan vicdanınım,
Gece yarılarında uykunu bölen,
Sabah güneşine gölge düşüren.
Ve sen,
Bütün hayatımın yıkıntıları arasında
Ve sen benim asla silinmeyecek
Tek günahımsın.

Mehmet Bildir