Ben karanlık geceyim Şiiri - Serpil Koçar

Sana bu satırları yazarken, bil ki kelimelerim yetersiz kalıyor; çünkü senin varlığın, her cümlemde, her nefesimde hissediliyor. Ben şimdi geceyim, kapkaranlık; yıldızsız, sessiz, yalnız… Ama senin hayalin var ya, işte o bana ışık oluyor, umut oluyor.

Senin adını düşündüğümde, içimde bir sıcaklık beliriyor; sanki tüm üzüntülerim kayboluyor ve geriye sadece sen kalıyorsun. Ellerim boşlukta dolaşıyor, ama kalbim sana uzanıyor. Seni düşlerken, her an senin yanında olmayı diliyorum; sesini duymak, gözlerine bakmak, yalnızca varlığını hissetmek…

Hayatımın anlamı sensin, sevgilim. Bazen düşünüyorum da, sensiz geçen anlar sadece zamanı öldürmek gibi; ama seninle geçen her an, ömrümün en kıymetli anına dönüşüyor. Seni sevmek öyle derin ki, tarif edemiyorum; sadece hissedebiliyorum, sadece içimde büyüyor.

Ve gece… evet, gece… bana hep sana dair şeyler fısıldıyor. Rüzgârın sesi, karanlığın sessizliği, ay ışığının kırılması… hepsi seni hatırlatıyor. Her ne kadar uzak olsak da, her ne kadar dokunamasam da, kalbim hep sana dokunuyor.

Bu mektup bir şiir belki, bir özlem belki… ama bil ki her harfi, her satırı sana adanmış. Sen benim nefesim, hayatımın en güzel yanı, en derin sırlarımsın. Ve ben bu karanlık gecede bile, yalnız olmadığımı biliyorum; çünkü sen, her zaman içimde parlayan bir ışık gibi yanıyorsun.

Ben sadece sana aitim, sevgilim.
Kalbim seninle, ruhum seninle, ben sensiz eksik…