Ben İnsanım Şiiri - Halenur Kor

Ben anayım,
Çocuklarımın ve bütün çocukların anası.
Sevgi, sevgi diye atar yüreğim.
Zarar gelse kılına,
Tırnağına batsa diken,
Yüreğimden damlar kanı,
Acısını duyarım en erken.

Yaşları geçse de otuzu,
Ayırmam yetimi, öksüzü,
Ayırmam oğulu, kızı.
Bağrımdır, sînemdir yerleri,
Mutluluklarıdır hayatımın tadı, tuzu.

Ben kadınım,
Evim derim, erim derim,
Kaderim derim.
Bilirim yetinmeyi de,
Ne çıkar, soğan ekmek de yerim.
Bakmayın ufak tefek oluşuma,
Yüklerim sırtıma dünyanın derdini,
Acılara göğüs de gererim.
Bir mermer gibi olurum bazen,
Bin kere ölsem dertlerden,
Bin kere doğarım yeniden...
Taştan zannederler bazen beni,
Oysa, çok incedir, çabuk kırılır giderim.

Ben bir limanım,
Bin kucak açarım sığınanlara,
Bitmez yüreğimde yerim.
Bir olmuş, iki olmuş, on olmuş, bin olmuş,
Hepsine bulunur yer,
Yüreğimi binbir göz ederim.

Ben insanım,
Severim, gülerim,
Gülmeyi severim.
Ama hep acır yüreğim.
Yitip giderken Irak, inlerken çocuklar, analar,
Yok edilirken binlerce taze filiz,
Kan ağlarken Pakistan,
Kahrolurken Afganistan,
Yerle bir olurken dünya,
Nasıl huzurlu olur insan?
Dizilmez mi lokmalar boğazına,
Göklere yükselirken âhlar, dualar, binbir lisan...

(2006 İstanbul)