Ben varoşların semtinde doğmuşum.
Var olmuşum, ama yok olmayı becerememişim…
Ankara’nın üç katlı eski Yenimahalle evlerinde,
İki odalı bir fakirhanede geçti çocukluğum.
Bir lokma ekmeğe muhtaç olduğumuz günleri asla unutamam.
Borçlarımız nedeniyle, malulen emekliye ayrılmak zorunda kalan,
Çileli babamın yaşadıklarını da.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
