Ben Değer Verdiklerim de Öldüm.

bugün;

doldum taştım duygularımda
ruhumun çağrısında ışığını güneşten alan
yıldızları ve güneşin çocuklarını hatırladım

umut beşiklerinde ninnilerle sallanan
umutların deniz dalgalarında boğulduğu
yetim yüreğimin acılarını hatırladım

bulanık akan Kızıl Irmak, soğuk akan Munzur
sen bilir misin Asi olan kardeşini.

ey!

Dicle, Fırat sen bilir misin Seyhan'ı ve Ceyhan'ı
içtin mi dertlerini gördün mü uzayıp giden acılarını

daha dün kurşunu sıktın yetim yüreğime
kirli duyguları döktün temiz nehirlerine

hani acıların, hani umutların, hani masum bakışların
parlayan loş ışıklarda mı gitti

ne çabuk boyun büktü dağlarında kardelen
ne zaman karlı dağların da kirlendi bembeyaz yüreğin

ne zaman masum çocukların yüreği
kelebek kanatlarında kırıldı

ne zaman zeytin ağaçları kurudu
ne zaman defne ağaçları değersiz oldu

ne zaman yüreğin de zalimleştik
ne zaman kadim Anadolu ruhsuzlaştı

anladım ki insan değil ruh önemliymiş

ruhumu parlatan acıları da gömdüm

bil ki Anadolu

ben;

değer verdiklerim de öldüm.