Ben Çocuk Olmadım Şiiri - Serpil Koçar

Ben çocuk olmadım hiç oyuncaklarım olmadı
Fakirdik biz öyle dolu dolu bebeklerim olmadı benim
Parklara gidip salıncaklara binmedim ben
Evde annesine yardımcı olan bir kız çocuğuydum
Evi çekip çevirirdim, kardeşlerime bakardım

Birisi kısa birisi uzun çoraplar giyerdik biz
Yamalı lastik pabuçlarımız vardı bizim
Kara önlük giydik rengi atana kadar
Küçülenleri kardeşlerimiz giyerdi bizim
Bir portakalı paylaşarak yediğimizi hatırlarım

Dağda bayırda odun toplardık kışa hazırlık
Nerede doğalgaz rahatlığı soba yakardık
Üzerine de mandalina kabuğu koyardık
Hoş kokusu sarsın diye odanın dört bir yanına
Geceleri sobanın başında uyurduk hep beraber

Daha 17'sinde ruhu olgun çocuk gelin oldum
19'unda evladımı aldım kucağıma iki çocuk olduk
Onunla büyüdüm olgunlaştım anne oldum ben
Ruhum büyüdü bir anda annelik duygusuyla
Dünyanın en güzel duygusunu tattım annelikle

Pembe hayallerim vardı benim kendi dünyamda
Bir anda puf dedi ve kayboldu hepsi de
Yerine kocaman kocaman sorumluluklar aldı
Büyümüştüm anne olmuştum ama eksiktim
Ruhum çocuktu hala sevgiye aç bir anneydim

Elimi tutan sevgisi ile saran yar yoktu yanımda
Evladıyla avunan savunmasız iki insan
Ruhum hastalandı yavrumu büyütürken
Kimse farkında olmadı iç dünyamdaki yalnızlığın
Evladımla sarıp sarmalamaya çalıştım yaralarımı

Ben derdimi anlatamadım hiç kimseye
Ne yar dediğime ne de dostuma anlatamadım
Sadece dinlediler ne var ki deyip gülüp geçtiler
Yaşamayan anlamaz derler ya işte öyle oldu
Kimse anlayamadı ruhumun yalnız kaldığını

En sonunda düştüm hastane köşelerine
Evladımı unutmuştum, anneyim ben anne
Nasıl unuturdum nasıl bu duruma düştüm
Kimse anlamadı beni, anlayamadılar da
Ruhumdaki yalnızlığı ve sevgiye olan açlığı

Doktor ruhun hasta hem de çok yorgun dedi
Beni aldı koruma altına, yatırdı hastaneye
Tam 45 gün kaldım oralarda yapayalnız
Unutmuştum her şeyi, sanki yepyeni bir dünyaydı
Çare arıyorduk yalnızlığıma ve açlığıma

Ta ki evladımı gördüğüm o güne kadar kaldım
Nasıl unutmuştum anneliğimi, evladımın kokusunu
Kendime kızdım, kızdım defalarca, nasıl unuturum diye
Ona sarıldım kokladım, doktora yalvardım ağlayarak
Bırakın beni bırakın gideyim evladıma, ihtiyacı var bana

Biraz daha iyiydim kavuştum yeniden evladıma
Sarıldım ona sıkı sıkıya, uzun uzun kokladım
O günden sonra başladım işte ben yazmaya
Doktorumun tavsiyesiyle döktüm mısralara
Dertlerimi kederimi anlattım kalemle defterime