Ben Çocuk Olmadım Şiiri - Serpil Koçar

Çocukluğum Olmadan

Ben çocuk olmadım, oyuncaklarım hiç olmadı.
Fakirdik biz; dolu dolu bebeklerim yoktu.
Parklara gidip salıncaklara binmedim,
Evde anneme yardımcı olan bir kız çocuğuydum.

Ev işlerini çeker, kardeşlerime göz kulak olurdum her gün.
Kimi kısa, kimi uzun çoraplarla dolaşırdık sokaklarda.
Yamalı pabuçlar, eskimiş önlükler,
Her küçülen giysi bir diğerimize miras gibi geçerdi.
Bir portakalı paylaşmak bile mutluluk olurdu bize,
Hayatın tadını küçük şeylerde bulurduk, zor da olsa.

Dağda, bayırda odun toplardık kışa hazırlık için.
Sobayı yakar, üzerine mandalina kabuğu koyardık,
Hoş kokusu odanın dört bir yanına yayılırdı.
Geceleri sobanın başında hep beraber uyurduk.

Daha 17’sinde ruhu olgun bir çocuk gelin oldum.
19’unda evladımı kucağıma aldım;
Onunla büyüdüm, olgunlaştım, anne oldum.

Pembe hayallerim vardı kendi dünyamda,
Bir anda kayboldu hepsi; yerine kocaman sorumluluklar geldi.
Büyümüştüm, anne olmuştum ama ruhum hâlâ çocuktu,
Sevgiye aç bir anneydim, eksiktim.

Elimi tutan, sevgisiyle saran biri yoktu yanımda.
Evladımla avunan, savunmasız iki insan gibiydik.
Ruhum hastalandı yavrumu büyütürken,
Kimse fark etmedi iç dünyamdaki yalnızlığımı.

Derdimi anlatamadım hiç kimseye,
Ne yarıma, ne dostuma.
Sadece dinlediler: "Ne var ki?" deyip geçtiler.
Yaşamayan anlamaz derler ya, işte öyle oldu.

En sonunda düştüm hastane köşelerine.
Evladımı unutmuştum, anneyim ben…
Nasıl unuturdum, nasıl bu duruma düştüm?
Kimse anlamadı beni, anlayamadılar da.

Doktor baktı gözlerime, yorgunluğumu hissetti:
"Ruhun hasta," dedi, "çok yorgun ve kırık."
Beni alıp güvenli bir odaya götürdü,
Gözlerimdeki sessiz çığlığı fark ederek.
Tam 45 gün kaldım oralarda, yapayalnız,
Her gün biraz daha kendimden uzaklaştım,
Unutmuştum evladımı, unutmuştum dünyamı;
Sanki yepyeni bir hayatın kapısını aralamıştım.

Ta ki evladımı gördüğüm güne kadar.
Nasıl unutmuştum anneliğimi, evladımın kokusunu?
Kendime kızdım defalarca: "Nasıl unuturum?"
Ona sarıldım, kokladım, ağlayarak doktora yalvardım:
"Bırakın beni, bırakın gideyim evladıma, ihtiyacı var bana."

Biraz daha iyiydim; kavuştum yeniden evladıma.
Sarıldım ona sıkı sıkıya, uzun uzun kokladım.
O günden sonra başladım yazmaya.
Doktorumun tavsiyesiyle döktüm mısralara,
Dertlerimi ve kederimi anlattım kalemle defterime.

Ve işte böyle başladım yazmaya,
Hayatın acılarını, yalnızlığın gölgesini,
Sevginin eksikliğini ve anneliğin sancısını
Her mısrada açığa çıkardım.
Kalemimle biriktirdiğim her kelime
Hem iyileşmeme hem de hayatımı anlamlandırmama yardım etti.