Belki Şiiri - Basri Erdoğan

Bir sabah uyanırsan bensiz,
bil ki yıldızlara anlattım seni.
Rüyalarla vedalaştım sessizce,
gözlerin son durağım oldu benim.

Gamzene düşen yağmurum ben,
silinmeden iz bırakmak isterdim.
Ama sen başka bir baharın çiçeğisin artık,
ben kuruyan bir yaprak misali...

Adını andım usulca gecelerde,
rüzgar taşıdı fısıltımı sana.
Gözlerin ansızın dolduysa bir an,
bil ki benim özlemimdi belki de.

Gözlerin bir veda gibiydi her defasında,
baktıkça içim sızladı.
Sen gülerken ben bittim,
bir gülüşe ne hayatlar verdik...

Uykusuz gecelerde aradım seni,
sessizlikten başka yanıt gelmedi.
Sen rüyamda bile uzaktın,
ben içimde yaşattım seni hep.

Bir şiir yazdım adına,
ama hiçbir kelime sen kadar güzel değil.
Sustum, sustum çok…
çünkü anlatamadım seni.

Bir yolculuk başladı içimde,
dönüşü olmayan bir gidiş bu.
Sen durakta kaldın gamzelim,
ben raylara düştüm.

Sen gittin...
ben aynı şehirde kayboldum.
Adını her duyuşumda ağlarım,
çünkü hâlâ içimde yankılanıyor.

Kelimeler kifayetsizdi seni anlatmaya,
ben de suskunluğu seçtim.
Belki bir gün anlarsın,
ne çok sevdim seni...

Sonsuzluk bile kısa geldi sana dair düşlerime,
bir ömür sığmadı kalbime.
Gamzene gizledim dualarımı,
belki bir gün duyarsın...

Bir rüya gibiydin önce,
uyandım ve yoktun.
Oysa ben hiç uyumamıştım,
sadece gitmiştin...

Helallik istemem artık,
çünkü ben çoktan affettim seni.
Kalbim sende kaldı bir zaman,
ama geri vermedin...

Gülmek yakışmıyordu bana,
sen gülünce anlardım.
Şimdi aynam kırık,
yüzümde senin yokluğun var…