Belki Şiiri - Şimal Niğbolu

İçimden ne zaman bir iyilik yapma arzusu geçse,
Bütün kırlara kendimi koşturmak istiyorum.
Bütün boynu bükük çiçekleri ellerimle kaldırıp, güneşe çevirmek.
Habercisi olmak istiyorum mesela mutlulukların.
Hiç kimseye ‘’gözün aydın’’ demedim çünkü.
Birileri gibi olmayı da istedim çoğu zaman
Yaptıkları yanlışları düzeltebilirim umuduyla.
Ama bazen çok çok dahası vardı içimde.
Aç bir karnı doyurmak
Yıpranmış ellere merhem olmak
Bir çocuğu güldürebilmek
Bir anneyi avutabilmek mesela.
Bazen en çok da bir baba olmayı isterdim.
Elleri kolları dolu eve gelebilmek
Rızkını kazanırken, bileğimi bükebilmek
Ama anne olmak gibisi de yok vesselam.
Çocuklar bilir, annem ‘yaparı’…
Anne her zaman ‘’tamamdır’’ onlar için
Gözler hep babanın ‘tamam’lanmasındadır.
Anneler, nasılda masumdur bir bilseniz.
Bir anlasanız
Anlatamazsınız
Anlatamıyorum…