Bekleyişin Hikayesi Şiiri - Yılmaz Kurucan

Yüreğimin dehlizinde ne kayıplar yaşadım,
Her biri bir anı, belleğimde sakladım.
Buruk bir tat var dilimde, acıdır içimde,
Savruldum rüzgarda, ciğerimde bir sancı.

Baktım bir zamanlar penceremden dışarı,
Geçip giden trenlere uzaktan,
Her vagon bir veda, bir ayrılık hikayesi,
Sigaramı tutarken, gözümde yaşlar boğulur yavaşça.

Sokak lambaları, birer birer sönüyor,
Şehrin gürültüsü elini çekiyor geceden,
Yalnızlık, bir dost gibi sardı beni,
Beklerim neyi, kimleri, kim bilir bilmiyorum.

Bir simitçinin sesi yankılanır uzaktan,
Martılar ağlar, denize doğru uçuyorlar,
Hayat hep böyle, derim kendi kendime,
Gelen gider, kalan ise hatıralar olur, hep…

Kahvehanelerde çay soğur, sohbetler biter,
Eski dostlar yavaşça çekilir uzaklara,
Hatıralar kalır sadece, tozlu raflarda,
Ve bu şarkı, dudaklarda, hüzünle çalınır yine.

Varsın olsun, diyerek geçer bu da,
Kader bu, dönüp durur kendi yolunda,
İçimde boşluk, neyi bekler bilinmez,
Belki de sadece, bir bahar daha sabretmek ister.

İşte böyle dururum, zaman sessizce akıp gider,
Bir rüzgar eser, savurur anıları, hoyratça,
Geriye kalan ise bir hıçkırık, son bir nefes,
Ve sessizliğe gömülür, bomboş bir kafes.

Yankılanır boşlukta, geçmişin hayali,
Bir damla yaş süzülür, buz tutmuş kalpte,
Sönmüş bir yıldız gibi, düşerken geceye,
Kaybolur izlerim, dönülmez bir yerde.