Be Kadın ... Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Bu semtin en güzel mahallesi,
Sizin mahalle idi.
En güzel sokağı, sizin sokak...
Her gün kapınızdan geçerdim
Deli divane gibi,
Hoplayıp zıplayarak...
Şimdi sen yoksun.
Kapı duvar, yol toprak...
Ben seni,
Anılarla kahrolmak için mi sevdim be kadın?

Mevsimler gibiydin, rengârenk...
Büyük bir haz verirdi seni izlemek.
Bütün renkler yakışırdı sana:
Siyah, beyaz, yeşil, mavi...
Ama en çok turuncu yakışırdı sana.
En çok turuncu giyince,
Benimdindin hani...
Ben seni,
Renksiz kalmak için mi sevdim be kadın?

En zifiri karanlıkta bile
Gün gibiydi geceler.
Saçlarına taç yapmak istediğim yıldızlar
Sarkardı gökyüzünden,
Birer birer...
Şimdi gecelerim
Yıldızsız, sessiz ve kapkara.
Ben seni,
Gök kubbe başıma yıkılsın diye mi sevdim be kadın?

Sen yokken, hayalin gelirdi yanıma.
Bazen dizime kıvrılır, uyurdu;
Bazen girerdi koluma,
Sarmaş dolaş yürürdük
Tozpembe bir hayalin ardı sıra...
Sigara dumanı gibi,
Kaybolur giderdin her seferinde.
Ben seni,
Ellerin elinde görmek için mi sevdim be kadın?

Böyle kırılmazdım,
İncinmezdim böyle.
Bir kerecik olsun görmeseydim tebessümünü...
Böyle canım yanmazdı,
Duymasaydım sesini.
Böyle uykularım kaçmazdı,
Yüzünü görmeseydim.
Ben seni,
Kahrolmak için mi sevdim be kadın?

Ağlatan bir türkü eşliğinde,
Kınası yakılırken avuçlarının;
Avuç avuç kor düştü yüreğime.
Düğününe davetiye ile katılmak hele—
İdam fermanım gibi...
Hani yer yarılsaydı da
Gömülseydim içine!
Ben seni,
Ölmek için mi sevdim be kadın?

FEVZİ EMİR YILMAZ