Bazen Kendini Yeniden Yartmalı İnsan

Hadi soyun!
Üstünde eskiye dair hiçbir şey bırakma.
Geleneklerinden,
alışkanlıklarından...
Ruhunu esir alan her şeyden sıyır kendini.
Doğru, yanlış, güzel, çirkin bildiğin her şey;
kurallar, kuralsızlıklar…
Hepsi,
hepsi gerilerde kalmalı.

Hadi!
Olağanüstü güzel bir rüzgâr esintisi eşliğinde
devam et soyunmaya!
Tutsaklığına dönüşen yaşamınla bağlarını kopar.
Her şeyi unut…
Sonra rüzgâr…
Sonra gördüğün her şey…
Sonra seni sen yapan tüm değerlerin
dökülüp gitsin
geride kalan ufuk çizgisinden.

Renksiz bir boşluk kalsın senden geriye.
Bil ki, geçmişten getirdiğin her şey orada değilse,
sen de orada değilsin.

Bu bir tükeniş değil!
Bir kartalın tüylerini yolup tırnaklarını sökmesi,
bir yılanın kabuk atması,
ipek böceğinin kelebeğe dönüşüp kabuğunu terk etmesi gibi,
kendini inkarla, kendini bulma yolundur.

Sonra dingin akan duru bir suyun sesine yeniden aç gözlerini.
Hiç tanımadığın insanlar tutacak ellerini.
Onlarla koyul yola.
Yürü!
Yeni seslere doğru,
yürü!
Yeni renklere doğru…

Büyüt!
Büyütebildiğin ölçüde yeni varlığını.

Bu varlığında Âdem’in cennetine uğramasın yolun.
Tanrı bile koymasın ekmeğini önüne.

Kendini yeniden var ettiğin gibi
dünyanı da sen yarat emeğinle.

Hadi!
Bir çocuk merakıyla yeniden dokun nesnelere.
Göreceksin ki yüreğinin derinliklerinde,
içinden boşalttığın ıvır zıvırların yerine
masmavi bir gökyüzü dolacak.

07.02.2012