Bay Melun Şiirleri - Şair Bay Melun

En güzel kendine baktın, kabul olmuş gibi tüm adakların. Geriye kalan hiçbir şey o akşam Kadıköy sokakları gibi değildi. Mazinin anlamı geçmiş değildi. Gelecekle birlikte andaydı artık o kabuk bağlayan yaralar. Ve patlamadı yıllarca. Adağım oldun, ödedim.

Ağlayarak şiir yazamıyorum. Hepsi bağırıyor hislerimin. Adağım gibi habersiz bekliyordu acılar. Geceleri bekliyor perilerim. Güzellerim. Güzel bildiklerinden bir zamanlar bebeklerim. Hiçbir kadeh kalkmamıştı o akşam Kadıköy sokaklarında. Öyle kuralsız, öyle serin.

Yıllar gibi yazdığım adaklarımı bir tek sen okuyamadın. Başka mahallelerdeyiz artık çünkü. Zor, uzak. Üzülme. İyi oldu. Öbür türlüsü ölüm. Sürgünler bitecek, süngüler düşecek, geriye bir mektup kalacak. Pencereden ve sessiz. O akşam Kadıköy sokaklarından uzak.

Bilemiyorum Mel'un. Duramıyorum. Gidemiyorum da. Tüm sözleri söyledim sanıyorum. Daha nasıl anlatılır ki kayıp koskoca bir gençlik? Kırmızı polis lambasında okurken kendimle ettiğim kavgalar, çizdiğimi unuttuğum masmavi yollar, henüz gür iken hiç uzatamadığım saçlarım, gözlerim bozuk değilken kafamı çevirdiğim güzellikler, sırtımdan doyarlarken toplayamadığım sofram... Hepsi birer anarşist oldu, yüreğime baş kaldırıyorlar. Yanlışı gösteren her ele, vicdansızca uzanan sopalardan sakındım hepsini. Ben korudum sanarken, kuyumu kazıp beni sele saldılar en sonunda. Bilemiyorum, çağlasam mı?

Hiç yandın mı Mel'un? Piştin mi? Çiğ mi kaldın yoksa? Tuzun mu eksik kaldı, suyun mu? Yanık izine en son ne zaman baktın? Duruyor, hala yerinde benimki. İlk günkü gibi değil belki. Ne acıyor, ne de kanıyor kaşıdığımda. Yandığı günü aklımdan çıkaramıyorum ama. O hala acıtıyor işte. Sen bakmasan da, üflemesen de oksijeni hiç bitmedi o ateşin. Ben hep karbondioksiti kötü sandım. Tam tersi, üfleseydim zamanında, bu kadar büyümezdi yangınım. Canım da bir daha hiç acımazdı. Koşa koşa yangına vardım. Şimdi canım yeniden acıyor. Bilemiyorum, ağlasam mı?

Aldatıldın Mel'un. Yoldan geçerken toprağa attığın tohumlar ağaç olur sandın. Onlar selanı okurken, minaresiz cami olmaz sandın. Sırtını yasladığın duvarlar yıkılmaz, kumanda ettiğin gemi batmaz sandın. Gelin ata binmeden sen "Ya nasip. " dedin. Deveni ağaca bağlayıp, tevekkül edersen, o deveye bir şey olmaz sandın. Merhamet herkese lazım diye düşünürken, katiller arada kaynamaz sandın. Her gece kurduğun on tane alarmdan bir tanesini duysan, uyanırsın sandın. O alarmları tek tek, gizli gizli kapattılar, sen uyurken aldattılar. Bilemiyorum, söylesem mi?

Aylar yılları kovalamadan önceydi. Karşı bağa oturup bakmıştı onunla. Son mahsulleriydi bademlerin. Artık dedesi yaşlanmıştı, bakamıyordu o güzelim ağaçlara. Onlar da küsmüştü. Çocukken yanında piknik yaptığı günleri özlüyorlardı. Dedesi sevmezdi çünkü onları. Eziyet gibi gelirdi bitmek bilmeyen istekleri. O günden sonra da izleme sırası onlara gelmişti. Gurbet onlara uğramazdı çünkü. Gözyaşlarını sakladıklar, ardından el salladılar rüzgarla birlikte. Sevda da yola çıktı.

Yâri gidenler oturup ağlamadı. Gurbeti icat edenler kör olmadı. Ellerin üçer beşer yârine değil de, onun bir tanecik Pera'sına göz diktiler. Onun da ardından ağlayan olmadı. Kör halası, sağır eniştesini son namazına çağırırken biliyordu bademler, gülmedi. Neşeyle koşturan çocuklar, bir daha topun ardından koşmadı. Ay ya hilaldi, ya da bulutun arkasına saklandı. Köprü başında bekleyen kızlardan hâlâ bekleyen kalmadı. Aşçı yengesi öldü, keşkek pişiren olmadı. Yani izleme sırası onlara gelmişti ama, hayaletlerden başka izleyecek bir filmleri kalmadı.

Dünyayı uzun uzun döndürüp geri geldiğinde ise karşıdaki bağ, dağ olmuştu. Nereden bilebilirdi o vedanın son olduğunu, yahut mezarlarında onu bekleyeceklerini? Beklediler, kurudular, öldüler, ve izlediler. Gün gelecek onlara soracaklardı çünkü. İstemeden de olsa, bir iyiyi bir kötüye verirken şahitlik yaptılar. Onlardan yaşlı koca çınar gözlerinin önünde devrildi. Siyah köpeğini vuranları da gördüler, sarı kedisini kaçıranları da. Bir tek filintasını oyduklarında tekrar öldüler. Bir daha bakamadılar köyden yana. Artık mezarlarından gördükleri tek şey, gökyüzüydü.

Bir dua. Bir nefes. Harmandalı. Şenlendirici. Ve Efelerin Efesi. Paşam. Nâm-ı diğer Ata’m.

Tutamıyoruz
Elimizden kayıp gidiyor yıllar
Ne vatanı ne milleti.
Saygıyı tutamıyoruz

Dünyanın en güzel esintisi geçmişti az önce. Saçlarımda yaz, gözlerimde dört mevsim. Her saniye yeni bir nefes alıyor, bir öncekine şükredemeden yenisini içiyordu ciğerlerim. Ama nefes de içilseydi, suyun ne kıymeti ne de azizliği kalırdı, değil mi? Yani içilmedi. Yani o ciğerler o nefesi içtim diye düşünürken aslında bu Mel'un o nefesleri hep har vurdu, harman savurdu. Değmeyecek yerde, değmeyecek zamanda. O yüzden aldığım her nefese şükrediyorum. Çok değil, 9 senedir sigara içiyorum, yine de nefessiz 50 metre yüzebiliyorum. Çünkü hayat böyledir. Gün gelir, kurban bulamazsın Candan ileri. Ondan sonra bir tek Yaradan bilir kaç metre, belki de kaç yıl nefessiz yüzebildiğini, bir de verdiği nefesin kıymetini.

Karacaoğlan demiş zamanında,
"Bizim pencereler yele karşıdır
Muhabbet dediğin karşı karşıdır" diye. O esintiler o yüzden hep geçti gitti. Karşı karşıya değil, yan yana bile gelemediğimiz için. Kendinden gurbette olmayı seçtiğin için. Ama merak etme, kelebekler bitmedi daha dünyada. Yani o yeni esintiler hiç beklemediğin bir anda gelir, özlersin. Hayatta yeterince özlemini çektiğimiz şey varken neden çıktı karşımıza bu esinti diye de dertlenme, dost dediğin de bir dağ yanana kadar sürer, izlersin.

Nehrin başında, yüreği ağzında, gözleri aşağıya baktıkça yükseliyordu. Atlamaya and içmişti bir kere. Geri dönüş yoktu. Bir yanındaki taşa baktı, bir de suya. Taşa baktıkça suyun nefesini tutuşunu dinliyordu. İkisi de yan yana onu bekliyorlardı. Hemen geçemeyen zamanın resmi çekilirken onlar da poz verecekti. Ve hep beraber bırakacaklardı kendilerini. Bir anda. Hiç hesapta yokken.

"Have been here" dan "had been here" a geçtikten sonra anlıyoruz bazı şeyleri. Had bilenlere bu zaman yolculuğu bir arınma oluyordu. Kirleniyorduk çünkü. Ama çocuktuk. Kirlenmek en çok bizim hakkımızdı. Toprakla oynamaktan, suya girip çamura aldırmamaktan zevkli bir şey bilmezdik şu hayatta. Bilmediğimiz için o suya yıllar önce atılan zehire de aklımız ermezdi. Hem hayallere zehir mi karışırmış? Karıştırmadık. Karıştık.

Atladılar. Onunla beraber. Yazın serinliğini tüm bedeninde hissetti. Elinde sımsıkı tuttuğu taşla arasına girmesine izin verdi o serinliğin. Artık özgürlerdi. Sahne değişmişti. Boyut değişmişti. Zaman değişmişti. Bu yolculuğa çıkmadan önce bu noktaya geleceğini asla bilemezdi. Sahi nereden gelmişti o nehrin kenarına? Artık hatırlıyordu. Her anı. Her fotoğrafı. Her hikayeyi. Her yaşı.

Aynı şarkılara dönüp duruyorum. Dua mı, takıntı mı bilmiyorum. Oysa bir başkaldırıydı her şarkı. Gözlerimi kapatıyor, dinliyor ve çiziyorum. Yeni hayallerimi, gerçeklerimi, ve yas'ımı kutluyorum. Donarak baktığım geçmişe eriyor, bitiyor, ısınmaya devam ediyor ve buharlaşıp uçuyorum.

Kalabalıkları izliyor, aralarında kayboluyorum. Ya da kendimi buluyorum. Güçlü yalnızlık ve bitkin aşklardan korkuyorum. Yine de yürüyor, yürüyor ve haykırmaya devam ediyorum. Dokuz sene ocakta bekliyor, onuncu senede kaynıyor ve taşıyorum. Dökülen parçalarıma veda etmeye de, ocağın altını kapatmaya da zaman olmuyor, yine de hayallerimden onlara veda ediyorum.

Bitiriyorum. Kapağını kapatıp şükrediyorum. Bir rüzgar esiyor ve ciğerlerime dolduruyorum. Ve üflüyorum. Sadece bir nefes deyip geçmeden, ona da veda etmeyi öğreniyorum. Bitirdiğim eski bir kitabın kapağını bir daha açıyor, gülüyor, ağlıyor, yazarın kafasının içinde ben de yaşıyorum. Bana yazdığını biliyor, başkasına yazılmış gibi okuyorum. Anlamıyorum. Bitiriyorum.

Gökyüzüne bıraktım hayallerimi
Rüzgar götürdü her gün bir buluta
Her bulutun üzerine bir tanesini bıraktı
Her gün yağdı bir tanesi bir bahtı karaya
Bahtı kara serinledi önce, sevindi

Yeniden bir aşk şiiri yazabilir misin usta?
Bunca sene, bunca keder sonra?
O koskoca kara kışlardan sonra.
Halbuki daha yolun başındasın.
Koskoca Trump gelmiş 80 yaşına.
Sen daha kaç yaşındasın ki?

Biliyor musun küçüğüm, aslında nasıldı o günler? Hep sıcaktı ama rüzgarı hiç eksik olmazdı. Bunaldım mı diye sormak hiç aklıma gelmezdi. Çünkü o zaman güneş bugünlerdeki gibi yakmazdı. Sadece şu an baktığım gibi bakamazdım. Ne sana, ne de güneşe.

Yalancılarla doluydu her yer. Hem de ustaydı hepsi. Yüzleri asık, eğlendikleri mekruh. Nefsi de o çekiyor zaten. Kandırıyor o da herkes gibi, aman diyim sen kanma. Gülüşünü saklayanların gülüşlerine odaklan. Benim, elini ağzına götürdüğün, onu usulca indirip gülümsediğim zamanları hatırla. Asla unutma küçüğüm, kahkahalarını gösterenler aslında acılarını da gösterirler.

Söylesene diyorsun ya, işte söylüyorum. Yoktun ya hani öncesinde, çok şey unuttum ben de. Bir çoraplarıma, bir de hüzünlerime sahip çıkamazdım. Kağıttan hayallerde bir parça kağıt bile yoktu çünkü. Şimdi sen o uzun yola çıkıp gitmediğini düşün. Solunda güneş yok, sağında rüzgar. Hangisi ağır basardı? Hangisini duyardın, hangisine sarılırdın? Hangisini daha çok özlerdin? Bilemiyorsun değil mi? Ben de bilmiyordum. Şair demiş ya hani, güzeli oynattılar, çirkini söylettiler. Söylesene diyorsun ya, söylemek zor küçüğüm. Ağlarsın, kıyamam.