BAŞLIKSIZ Şiiri - Deniz Vuslat

İmrenirdim kızın omzuna yaslandığı çocuğa,
Hoşuma giderdi el ele yürümeleri, öpüşmeleri ayrılırken.
Ben utanırdım derdim kendi kendime,
Anlam veremezdim umursamaz tavırlarına,
Yine de olmasın istemezdim.

Benim olmazımdı
Kesişen gözlerdeki parıltıları görmek,
Düşünmek içten sözlerdeki ince manaları,
Dokunan ellerin sıcaklığını hissetmek...
Çünkü ben sevgileri platonik algılıyor,
Sanal dünyamda yaşıyor ve bitiriyordum.

Vuslat da böyle bir sevdaydı..
İlan-ı aşk etmeye dilim bir türlü varamadıydı.

Uzun zaman oldu
Artık realistim diyordum ki!
Dün o'nunla karşılaştım,
Ve yine tek düze bir serüven başladı bende...