Başlamadan Yabancı

Bir nehir gibi taştın içime,
Adını anmadım ama suyun sesiyle çağırdım seni.
Bir kayık süzüldü aramızdan,
Sessizce topladı uzaklıkları,
Su kapattı boşluğu, biz yine kıyılarda kaldık.

Yakınlık değil, tereddüt geldi aramıza,
Bakışların, yüzümde yarım kalmış bir cümle gibi asılıydı.

Ve sonra, titrek gözlerin bana değdi,
Görünmekten korkan bir çocuk gibi.
Yaklaşmakla kaçmak arasında kaldın,
Suskunluğun konuştu bana.

Ne söz, ne ses; geriye yalnızca iz kaldı.
Işığın gitti, gölgen oldu bana miras.
Güneş çekilince kaybolacak kadar kırılgan.
Tanıdıkla yabancı arasında,
Sen hep yarım kalan oldun.

Bir rüzgar gibi geçtin yönünü hiç bilmeden,
Köklenmeye varmadan sulak otlar istedin.
Toprak seni tanımadı.
Dalın bile olmadı tutacak.