Başımı Yukarı Kaldırdım

Gökyüzü pamuk, güneş yaramaz
Biraz gülümser, biraz dalgasını geçer.
Ben başımı kaldırmışım yukarı —
Sanki kalp yağacakmış gibi.

Ama biliriz o işleri biz,
Gökten kalp yağsa, bana dalak düşer.
Şans mı? Vardır elbet,
Ama hep başkasının adı çıkar kâğıttan.

Aşk, yan sokaktan geçer usulca,
Ben pencereyi açık unuturum.
O sırada bir eksiklik duygusuyla
Dalak iner başıma, sessizce.

Gülmeyin, ciddiyim aslında —
Ama biraz da gülüyorum kendime.
Ne zaman umutlansam göğe bakarak,
Bir şey düşer... ama hiç kalp olmaz nedense.

Yine de hâlâ bakıyorum yukarı,
İnatla, inançla — biraz da alışkanlıkla.
Belki bir gün gökten değil,
Gönülden düşer bir kalp;
Ve bu kez dalak değil...
Ben yakalarım.