Ne rüzgâr var ne meltem, üfleyiş beklenirken,
Gözler bir şey görmüyor, her şey yokluk içinde
Gece-gündüz var olur, günlere eklenirken,
Herşeyin menşe’î var, tohum toprak içinde.
Yalnız karanlık görür, açsa bile gözünü,
Ellerin yordamıyla, aramıştır özünü,
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
