Kaldırımın en yosma kenarı,
Yarım açılmış veya budanmamış bir bitki...
Benim gönlümü meşrepçe süslüyor .
Fakat benim saksılarımın içi kıskanç,
Kaldırımlarım neşterli , eli bıçaklı
Zor tutuyorum ,
Kalplerimize yapılan himaye tekliflerini bir çırpıda sildik
Üstümüzde siyah bir elbise vardı
Başımızda çarık
Yirmi kişiyle akraba sülale demeden idama gidiyoruz bir de Şehsuvar Bey
Develer üzerine bindik
Birer gelin gibi bu da bizim düğün günümüzdür Şehsuvar Bey
Aglamayacak mısın çocuk?
Bir meme için ananı kaç gece uykusuz bırakan sen değil miydin?
Memleket için tek gözyaşı dökmedin...
Toprağını ana bilip uyandırmayı denemedin
Sen kimsin çocuk? Biri olmayı bile denemedin
Sensizliğin son demi,dudak payı bırakılmış sigaram,
Sertliğin vucut bulduğu tenimi aynada bırakmak.
Kırgınlıklarım,yorgunluk trenine bilet alıyor ayrılığı sevda geçe,
Her vagonda yüküm hafifliyor ama seni molada bırakmak,
Hayır yapamam…
Bir deniz tatbikatına katılır gibi katıldık ruhumla beraber o son sefere
Bahriyeli Sultanlar , kara Paşalar bu duruşlara hayrandı
Köylüler,çiftçiler,ekinciler demeden herkes selam vermişti oysa o gün !
O son saygı parçasını har vurup harman aşkla
Senle beraber almıştık.
Neyse ki tarihin o son seferine yetiştik ,
Ben şiiri bir hakikat arayışı olarak değil, bir haysiyet çığlığı olarak görüyorum.
Şiir benim için ne tam anlamıyla bir anlatı ne de sadece estetik bir oyun.
Şiir, bazen ölen bir yanımı mezara koymadan önce dua etmektir.
Bazen ise yeni doğan bir duygunun göbek bağını kendi ellerimle kesmektir.
Benlik dediğimiz şey biricik değildir, çokludur.
"Sözü, suskunluktan söke söke alıyorum"
Şiirim pansuman değildir.
Kapatmaz, kanatır.
Dize dediğin, nabız gibi atmalı
Vicdan gibi sızlamalı.
Şiir yazmak değil,
Çok şey mi konuşmak istiyorsun aşk hakkında?
Önce kaç gece sustuğunu sorarım.
Bu alev , ne zaman sönecek merak eder misin?
Önce kaç kalp yaktığını sorarım.
Gönül treni ne zaman kalkıyor ? Diye soracaksan,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!