Dağ tepe aştım kendimi aradım.
Bulamadım, bulutlara sarıldım.
Bir zamanlar gülerdim, dün ağladım.
Gözyaşlarımı yıldızlara sakladım.
Çoğu zaman ölümü ayıpladım.
Avuç içidir insanın hikayesi.
Kimi sımsıkı sarar dünlerini.
Kimi özgür bırakıp günlerini,
Yaşar içinde bir tutam sevgiyi.
Avuç içinde gizli insanın hikayesi.
Hapsedip geceyi aydınlığa.
Bir şans verdim hayata.
Bu sabah erken uyandım.
Belki de güneş benim için doğacak.
Bir sabahın ilk ışıkları,
Kâh yalnız kalacak insan.
Doğmadan bir gün öncesi gibi.
Hissedecek bütün gerçekliği.
Bir gün onu bulacakmış gibi...
Belki doğacak güneşi.
Hayallerim bir gün gerçekse
Sen gerçeklerden de güzelsin
Tüm bu güzelliğin karşısında
Bazen sürçülisan eder dil
Söyler bazen dil mecnun misali
Nedir insanı insan yapan gerçeklik?
Ya da gerçek midir insanın en sessizi?
Kabullenir mi insan duyduğu her sesi?
Belki bir çığlık belki bir yakarıştır hepsi.
Kimdir insanın en sessizi?
Yıllar sonra görmek seni,
Zamanda yolculuk gibi.
Tekrardan tanımak seni,
Kendimle barışmak gibi.
Dinlemek sessizliğini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!