Bakıyorum Gözlerinle Şiiri - Kasım Kobakçı

Anlamsızlığında bir ömrün, bakıyorum gözlerinle
O çaresiz, boş bakışlarla
Nereye odaklanmalıydım ve neye
Kaybolarak öylece
Sonsuzluğu düşlüyorum
Seni aramaya çalışıyordum, boşlukta
Seni görebiliyordum, boşlukta
Benim sonsuzluğum, ne de olsa
Düşünüyorum sonra, sonsuz maviliği
Ufku, her zerremin oluşturduğu ufku
Aranmalıysa bir çare
Sunulmak için yaşama
Yetiyordu seni düşlemek
Yitirilmiş çocukluğumuzun
Asla dinmeyecek, fısıltılarıydı rüzgarların
Yaşanmamışlıkların ve ötelenmişliklerin puslu fısıltıları
Dökülemeyen yaşların, çocuksu kederleri bulutların
Gündüzünde kendini seslenişindir, sağır gönüllere
Hiç kavranamayan seni
Gecesinde, hüzünlü inleyen bir sestir
Loşluk altında, o usul usul ilerleyişlerin
Ve düşlerimdeki silüetin
Asla dokunmaya cesaret edemediğimin
Yalnızlıkların, çekincelerin, kaçışlarının
Ve mekanın sızlayışları
Koyu bir rüzgarla savrulan silüetinin
Dudaklarının, ellerinin
Ve ah sevgili, daha anlatamadığımın
Düşündükçe genişleyen varlığının
Var olduğum sürece süreninin
Yokluğumla kaybolacak varlığın