İsli bakır tencere,kaynadı közde.
Çocuklar uyurken,hasır üstünde.
Geçerken günler,dertli yüzlerde,
Anılardan tozlar üflenirdi dillerde.
Şimdi acılar yanar,küçük elinde,
Hasretle ağlar,sallandığı beşikte.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta