Bahar Geldiğinde Şiiri - Aşk Aşkın Şehri ...

Ordu’nun sabahı serindi.
Taşlar nemliydi, yollar sessizdi.
İnsanlar aceleyle geçiyordu yanımdan
ama ben bir bankta bekliyordum, eskimiş bir
defterin kenarında duran o tek cümleyi düşünerek:
“Bahar geldiğinde döneceğim.”
Zaman geçti, ağaçlar kışın ağırlığını bırakıp
yeşermeye başladı.
Bir çınarın altından geçerken bir gölge değil,
bir ses değil sen yürüyordun bana doğru
tıpkı ilk günkü gibi: Ellerin açık, yüzün net,
adımların kararsız ama içten.
Şehir hâlâ aynıydı: Deniz kokusu rüzgârla karışıyor,
martılar biraz daha neşeli ötüyordu.
Seninle birlikte bir şey değişti.
Belki de sadece durduğumuz yer ya da birbirimize bakışımız ama her şey daha doğru görünüyordu.
“Geç kaldım,” dedin ama bahar da geç gelir bazen,
Yine de çiçekler açar, günler uzar, insanlar gülümser.
Sen geldin ve bekleyiş yerini sessiz
bir tamamlanışa bıraktı.
Artık günler daha net, sokaklar daha tanıdık,
çünkü burada aynı şehirde, aynı anda birlikteyiz.
Aşk