Bağ Bozumu Şiiri - Safiye Samyeli

Sen
Her geçen gün,
Bir kulaç daha ırarken benden.
Ben mıh gibi çakılmış,
Hala bıraktığın yerdeydim.
Yediğim şiir,
İçtiğim hüzündü.
Ne ekmeğe,ne suya
Bir yudum sevgiye idi benim sonsuz hasrettim.

Dört mısra arasın da hapsolurken,
Senli benli duygular,
Her geçen gün biraz daha kayboldu,
Kağıttan kayıklara yazdığımız umutlar.
Sanma ki ben bir şairim,sadece
Elime tutuşturulan kağıt ile,kalemin elçisim.

Ne zaman bir karakalem alsam elime,
Aklıma hep sen gelirsin.
Koşar adımlarla gider geçerim,
Çizdiğin o resmin karşısına.
Gözlerin de çöreklenmiş bir hüzün,
Bir yitirilmişlik görürüm daima.
Sanki sessizce ağlar karşım da.
Bir Kenarı kırık çerçevede ki,
O kırk yıllık resim.
Anlarım ki sevda rıhtımlarına,
Demir atamamıştır yelkensiz gemilerim.

Buhurdanlar misali coşarken duygular,
Cevh,i leyller de vuslatı
Gülnihallerde bağban olmayı düşlerdik seninle.
Örnek olmalı derdik sevdamız
Kültürdü,kariyerdi diyen gericilere.
Bir zamanlar sevdanın ateşinde erirken yüreğim.
Güneş erken vurdu gülnihalimize.
Şimdi bağ bozumunda sana olan özlemlerim.