Babam Ruhumun Mimarı Şiiri - Özlem Dönmez

Senin ellerin, babam…
Toprağı bilen, emeği seven ellerin…
Hayatın sessiz şarkılarını yazdı avuçlarına.
Her çizgide bir mücadele,
Her nasırda bir fedakârlık saklı.
Ben ise o ellerden öğrendim —
Hayatı ilmek ilmek dokumayı.
Bana adımlamayı öğrettin.
Ama yolların düz olmadığını da
Fısıldadın kulağıma.
“Düşersen, kalkmayı unutma” dedin.
Ve dizlerim kanasa da,
Yüreğimde senin cesaretinle yürüdüm.
Senin bakışlarında gördüm —
İyiliğin sessiz ama güçlü çağrısını.
Sözlerinde hissettim —
Adaleti rehber eden bir ömrün ağırlığını.
Seninle öğrendim;
Hayatın değerinin
Yürekte taşıdığın sevgiyle ölçüldüğünü.

Babam, sen bir dağ gibiydin;
Yüksek, heybetli ve güven dolu.
Ama aynı zamanda bir rüzgardın;
Yumuşak, şefkatli ve hayat veren.
Her kararda senin sesin yankılandı içimde.
Doğru olanı yapmam için yolumu aydınlattın.
Çalışmanın onur olduğunu sen öğrettin.
Bir hedefe ulaşmanın,
Ancak ter ve sabırla mümkün olduğunu…
Ve insan olmanın —
İyiliği seçmekten geçtiğini.
Şimdi her gün bir dua gibi
Mırıldanıyorum adını.
Senin evladın olmak,
Bir ödül gibi taşıdığım en büyük gururum.
Her başarımda sen varsın.
Her umudumda senin ışığın.

Babam,
Sana anlatacak kelimeler yetmez.
Ama kalbimde bir dünya kurdum senin için.
O dünyada sevgin,
Daima bir güneş gibi parlar.
Minnetim ise —
Bir gökyüzü kadar sonsuzdur.
Canım babam…
Bana verdiğin her şey için,
Beni ben yaptığın her an için —
Ruhumun en derin köşesinden sana teşekkür ediyorum.