Azra Şiiri - Yusuf Gülsar

Bir nazla doğan gündüzüm, geceyle yandı Azrâ,
Ne vuslat oldu bahtıma, ne hicrân soldu Azrâ.

Firâkın her nefeste bir zindân eyledi hâlim,
Ne ben çıkabildim ondan, ne sultan buldu Azrâ.

Cemâlin serâp gibi, uzakta ışık verir,
Fakat her adım cehlimle, cürmüm doldu Azrâ.

Zamân hükmünü sürerken, harâm kıldı bizi,
Ne aşkı susturabildim, ne gönlüm yoldu Azrâ.

Bir yeminle mühürlendi, kaderim sensizliğe,
Ne söz döndü sevdâdan, ne kader yazdı Azrâ.

Dudaklarımda adınla, her gece secde ettim,
Ne duâya cevaptın, ne rüyâm doldu Azrâ.

Gözümde bir perde var, bakarım da göremem,
Sende saklı hakîkat, benle soldu Azrâ.

Kül eder aşk sahibini, kor bırakır sevdayı,
Ne ben yandım boş yere, ne gül soldu Azrâ.

Artık her nefesimde, bir ayrılık yankısı,
Ne sen geldin yarına, ne dün dünde kaldı Azrâ.

Gönül seyrân ederken, bir bâğ-ı dehr içinde,
Sen gonca idin, ben solan, gül-zârda kaldı Azrâ.

Mihnetle dem tutarken, bir hicrân ucu geldi,
Ne derdime derman buldum, ne ten tende kaldı Azrâ.

Sırr-ı cemâlinden mest, derd-i visâlinden ser-sefîl,
Ne benliğimden geçtim tam, ne ben. ben oldum Azrâ.