Ayşe Apo Bölüm-V
Dağdan İnenlerin Düğünü
Emrah’la beraber düğün alanına gidiyoruz. Müzik sesi geliyor ama çalgıcıları göremiyorum. Meğer çalgıcılar etrafı 1,5 metre yükseklikte örülü, iki katlı evin damına yerleştirilmişlerdir. Ne oynayanlar onları görüyor ne onlar oynayanları. Bir müzikçalardan çalınsa daha mantıklı ve düzenli olurdu. En azından sesler daha bir net ve anlaşılır olurdu. Arka bahçede yaşlı adamlar ve gençler oynuyor, ön bahçede de kadınlar ve genç kızlar oynuyor eğleniyorlardı. Karşı cinsin seyirci olarak bile görünmesini/gelmesini istemiyorlar. İslami düğün diyorlarmış bu tarz düğünlere. Bereket versin biraz ilerleme sağlamışlar. En azından bu düğünde insanlar tek taraflı olsa da eğleniyor oynuyorlar. Oysa düğünü cenaze törenine dönüştüren yöreler/çevreler de yok değil. Neredeyse İslam coğrafyasında diğer ülkelerdeki kardeşleri için tek kılınmayan gıyabi cenaze namazı kalıyor, bu cenaze, pardon düğün törelerinde. Evlenecek çiftin en mutlu gününü berbat etmede üstümüze yoktur. Hele mikrofonu çenesi düşük birinin eline geçince sen seyret cenaze törenini…
Gazeteci olduğumu duyanlar etrafımızda toplanmaya başladılar. Ayaküstü hem konuşuyor hem oynayanları seyrediyorduk. Bir sürü delikanlı hem oynuyor, hem de slogan atıyorlar “Şehit Namirîn.” Diye. Anlaşılan bu da düğün olmaktan çıkacak gibi. Allah damat ve geline sabırlar versin. İnsanı sağır eden o anlamsız müzik ve sloganlardan rahatsız olmaya başlamıştım ki, uzun sakallı biri yanımıza yanaşarak içeri geçmemizi teklif etti. Seve seve kabul edip evin misafir odasına geçtik. Çalgı sesinden az da olsa uzaklaşmış olmak beni rahatlatmıştı. İçerisi tıka basa gençlerle doluydu. Sakallı adam İslami tabir ettikleri düğünlerini öve öve bitiremiyor, gençler yarı açık bir ağızla dinliyorlardı. Arada sırada Arapça birkaç kelime okuyup hadis diye araya serpiştiriyor ben ise sessizce dinliyordum. Birden gözlerini bana dikerek:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta