Ayrılık Senfonisi Şiiri - Huban Asena Özkan

Sessiz bir limanda, yelkeni kırılmış bir gemi gibi duruyorum,
Rüzgarın taşıdığı anılar kulağımda yankılanıyor.
Bir zamanlar sevda ile atan kalbim,
Şimdi suskun,
Gözlerinle ısınan dünyam, artık çok uzak.

Sana dokunduğum son gece,
Avuçlarımdan kayıp giden bir zaman gibi,
Tutmak istedim ama ellerim bomboş kaldı.
Hatıraların raflarda unutulmuş bir kitap gibi duruyor,
Sayfaları sararmış, ama hala okunuyor.

Rüyalarımda seni arıyorum,
Sokaklarda, kalabalıkların içinde,
Ama her sabah yalnızlıkla uyanıyorum.
Sensizlik, içimde yankılanan boş bir oda gibi,
Duvarlarıma çarpan sessiz sorularla dolu.

Zaman geçtikçe hatıralar solacak mı,
Yoksa içimde her gün yeniden mi doğacak?
Gözlerin bir başkasına bakarken,
Benim adımı hala fısıldar mı dudakların?

Bir gün yollarımız kesişirse yeniden,
Kalbimde açılan boşluk tamamlanır mı?
Yoksa biz,
Hep yarım kalmaya yazılmış bir hikayenin,
En güzel ama en acı yerinde mi donduk kaldık?

Ayrılığın soğuk nefesi ciğerlerimde,
Her adımda biraz daha uzaklaşıyoruz birbirimizden,
Ama biliyorum,bu ayrılık bir veda değil,
Sonsuz bir sessizlik,
Çünkü bazı aşklar
Sadece yarım kaldığında efsaneleşir.