Ayrılık Sancısı Şiiri - Semih Ünal

Bu gün erken kalkmadım,
Uyuyamamıştım sabaha kadar,
Gecenin esrarına maniler buluyor,
Kendimce kendimi avutuyordum,
Ağzımı bıçak açmıyor, etrafıma şen gülücüklerimi saçmıyordum,
Dostlarım sorar oldu “neden suskunsun” diye,
Bilemezlerdi ki gül gibi soldum birden bire,
Yok bir şey dercesine cevapladım.
Anlıyan keskin bakışlarını bana yöneltip;
Hep bir ağızdan “yoksa? ” dediler,
Evet yüzümdeki ayrılığın izleri anlaşılıyordu,
“Boş ver unutursun” diyorlardı bana,
Senin kıymetini bilmediyse yaşayamaz oralar da,
Ben ise yine sineme çekilip,
Sokak lambasının altına geçtim bir ara,
Hafiften yağmur yağıyordu,
Ben sigara üstüne sigara yakıyor,
Bir an bile durmayan dudaklarım,
Hep “ayrılık” şarkılarını söylüyorlardı,
Oysaki ne güzel hayallerimiz vardı senle,
Üniversiteyi aynı okulda okuyacaktık,
Özlemlerimizi kederlerimizi hep paylaşacak,
Derdimizi dert saymayıp doyasıya sevecektik?
Ama araya olacağını tahmin ettiğim gibi bir bahane koyacaktın!
“gönül sohpet ister kahve bahane” derler ya,
işte seninkisi de o hesap!
Tamam! ! ! Bitti artık.
Bu tokadın acısını unutmam ben,
Geriye dönülmez benim kitabımda,
Yoktur riyakar düşler hayallerimde,
“sevmeki sevilesin” diye boşuna dememişler gülüm.
Hadi git!
Uğurlar ola,
İmkanım olsaydı sevdiğim,
Sensizliği delik deşik eder,
İbret olsun diye aşklara,
Asardım ulu orta meydanlara,
Bu sevgiye yeniden başlamak mı?
Hayır.
Acı çekmek zevkli bir şey değil,
Acıyı ben zaten her em hissediyorum yüreğim de,
Şu fani dünya da gülecek olsaydım,
Doğarken ağlamazdım....