Ayrılık Kuşları Şiiri - Volkan Yoruç

Toprağa esti o yel
Ve gözümüze bulandı
Hoyratça gökyüzü gürledi
Bakışlar göğe uzanırken
Bir ses ki kulağımızı kilitledi
Dağ bayır ova sele boğuldu
Gözümüzden çıkan yaşı sildi götürdü
Çamurda yürüdük işte biz o an
Ayrılık kuşları tünedi çatlamış sevdamıza
Dikeni ben çıkardım yüreğinden
Kanını ben süpürdüm teninden
Akan yaşlarını ben topladım derinden
Gökyüzü hala hoyrat
Gözlerim hala rüyalarımıza hasretti

Bizdik
Ben ve sen olduk
Sonra sen gittin
Ben kaldım

Yağmur sele
Sel kara
Kar tipiye
Tipi bana vurdu
Dondum
Buz kestim bu yaz akşamında
Mevsim bile beni umursamadı
Döndü dolaştı başımda
Ve ayrılık kuşları kondu koluma
Gülüm diyemeden gittin uzak yıllardaki civara.