Aynasız Yolculuk Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir sabah uyandım,
Ve yüzüm yoktu aynada.
Cam değil, boşluk bakıyordu bana
Sanki içim oyulmuş da
Geriye sadece yankı kalmış.
Kendimle tanışamadım o gün.

Sokağa çıktım, herkesin gölgesi vardı,
Benimkisi beni takip etmiyordu.
Adım soruldu sustum.
Sesim tanımadı beni,
Dilimin ucunda başka bir hayat duruyordu.
Kime döndüysem yabancıydı,
Çünkü ben de onlara yabancıydım.

Bir duvarda cam aradım
Sadece çatlak fayanslar buldum.
Her çatlak, bir geçmişimin izi
Babamın gidişi, annemin susuşu,
Diğerlerinin “kimdin sen?” bakışı.
Kırıkların toplamı,
Benim tarifimdi artık.

Gece oldu, lambalar yanmadı içimde.
Yüzsüz bir suret oldum loşlukta.
Kendi hayalimden medet umdum.
Gölgelerle konuşurken fark ettim
Yüzüm yoktu çünkü
İçimde hiç kimse kalmamıştı.

Şimdi eski bir vitrinde,
Çerçevesiz bir ayna gibi duruyorum.
Bakan kendini göremiyor
Ama beni görüyor belki.
Bir yüz değil bu,
Ama bir uyarı
Kaybolmak için yüzünü yitirmek yetiyor.