Aynanın Arkasında Şiiri - Seyrani Göl

Ayna
önce yansıttı,
sonra unuttu.
Bir yüz vardı orada,
her sabah biraz daha silinen.

Parmak izleri kalmış buğuda,
ama kime ait olduğu belirsiz.
Bir bakış takılı kalmış çerçevede,
sanki biri hep oradaymış
ve artık değilmiş gibi.

Aynanın arkası
sessizlikle kaplı.
Bir zamanlar konuşan dudaklar
şimdi sadece kıpırtı izi.
O gözlerse,
sorular sormaktan vazgeçmiş gibi duruyor.

İçeriden dışarı bakmak mümkün değil artık,
çünkü iç dediğimiz yer
dış kadar yabancı.
Oda tanıdık,
gölge tanıdık,
ama yüz?
Yüz, ne zamandır burada değil.

Bir zaman çiçeği kurumuş camın önünde,
saksısı toprakla değil,
suskunlukla dolu.
Kimse sulamıyor artık hatıraları.
Büyümesi beklenmeyen şeylerin
sessizliğidir bu.

Aynanın arkasında
biri var belki,
ya da sadece kalan bir iz:
göçtüğü hâlde
bir yerlerde hâlâ duran
bir zaman parçası gibi.

Ve en sonunda
karanlık,
bir ışığın tam eşiğinde durdu.
Ne yaktı,
ne söndü.
Sadece orada kaldı.
Tıpkı o,
hiç olmamış gibi olanın
ardında kalan
gibi.
S.GÖL