Ayetlerle Kadının Yolculuğu

KARAYEL RİSALESİ

Bir Kadının Rüzgârla, Ayla ve Yıldızlarla İçsel Yolculuğu

(Tasavvufî Mesnevî ve Tefekkür Risalesi)

I. BÂB: Başlangıcın Sessizliği

“Nefsini bilen Rabbini bilir.” — Hadîs-i Şerif

Kur’an’dan:

“Ve nefse ve ona 'bir düzen içinde biçim verene', sonra da ona kötülüğü ve ondan sakınmayı ilham edene andolsun ki...”
(Şems, 91/7-8)

Bir kadın yürüyordu,
Dağların kuytusundan inen Karayel’le omuz omuza,
Karanlık değil, aydınlıktı gece,
Çünkü dolunay susmuyor, yıldızlar göz kırpıyordu.

Sustu kadın,
İlk defa iç sesiyle konuşacak kadar sessizdi dünya.
İlk adım atıldı:
Sükûtun diliyle başlar hakikat.

II. BÂB: Karayel ile Konuşma

“Biz ona şah damarından daha yakınız.”
— (Kaf, 50/16)

Kur’an’dan:
“Rabbin rüzgârları müjdeleyici olarak gönderir...”
(A’râf, 7/57)

Ey Karayel!
Sen ki kuzeybatının kurak yamaçlarından,
Sıcağı üfleyen kuru nefessin.
Kimin fısıltısısın sen?
Kimi çağırırsın içime?

Rüzgâr cevap verdi:

“Ben senin unuttuğun yanını taşıyorum.
Kuruyan dallarını değil,
Dallarında kuruyan duaları getiriyorum.
Ben seni senden alır,
Seni sana döndürürüm.”

III. BÂB: Ay ile Yüzleşme

“Allah göklerin ve yerin nurudur.” — (Nur, 24/35)

Kadın başını kaldırdı.
Ay, bir kandil gibi gökteydi.
Sordu:

“Ey geceye nur olan,
Sen mi bana ışık tutuyorsun,
Yoksa ben mi seni kendi içimde doğurdum?”

Ay cevapladı:

“Senin içinde doğan her ışık,
Geçmişte kaybettiğin hakikatin aksidir.
Ben senin acıyan gözbebeklerinde parlayan Allah nuruyum.
Sen gözyaşında Rabbini hatırladıkça,
Ben doğarım karanlığına.”

IV. BÂB: Yıldızlarla Konuşma

“O, yıldızları size karada ve denizde yol bulasınız diye yaratandır.” — (En’âm, 6/97)

Yıldızlar düşmüştü sanki yeryüzüne.
Karanlıkta, suskunlukta, yürüyüşte bir rota:
Kadın onlara döndü:

“Ey gecenin gözleri,
Beni nereye çağırırsınız?”

Yıldızlar hep bir ağızdan cevapladı:

“Kâinatta her şey bir zikirdir.
Biz sana yönü değil, niyeti gösteririz.
Yönsüzsen, yıldız da yol değildir.
Sen neyi niyet ettiysen,
Biz orada parlar, orada söneriz.”

V. BÂB: İçsel Dönüşümün Aşamaları

“Biz ona iki yol gösterdik.” — (Beled, 90/10)

1. AŞAMA:

Tefekkürün Uyanışı
Kadın ilk defa nefesini dinledi.
Kendi ayak sesine kulak verdi.
Yeryüzü dua gibiydi,
Ve her adımı bir secdeye dönüştü.

2. AŞAMA:

Kendini İnkar ve Teslimiyet

“Ben kimim?”
Bu soru çarptı taşlara,
Taşlardan yankılanan cevap:
“Sen hiçsin,
Ve o hiçlikte her şeysin.”

3. AŞAMA:

Nur Kapısına Yönelme

“Ben şimdiye dek gölgeyle savaştım,
Oysa gölge, ışığın iziydi.”
Ve kadın, gölgesini secdeye yatırdı.

VI. BÂB: Tefekkür Bölümleri — İç Sûfîyle Diyalog

“Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzura kavuşur.” — (Ra’d, 13/28)

Kadın der ki:

“Ben hep dışardaydım; aynalarda, seslerde, rüzgarda.
Oysa Rabbim içimde saklıymış.
Dıştaki rüzgar, içimdeki feryadın yankısıymış.
Ay, içimdeki seher vaktinin nuruydu.
Yıldızlar, geçmişin zikrini getirirmiş.”

İç sesi şöyle yanıtlar:

“Ey arayan,
Hakikat bir yerde değil,
Hâlde gizlidir.
Bulduğun şey,
Zaten senin doğduğun anda seninleydi.”

VII. BÂB: Yuvaya Dönüş ve Rıza

“O, sizi karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için kitabı indirdi.” — (İbrahim, 14/1)

Artık kadın yürümüyordu,
Yer yürüyordu onun altında,
Gökyüzü onun kalbinde dönüyordu.
Karayel sustu, çünkü içte sükûn vardı.
Ay battı, çünkü içte ışık doğdu.
Yıldızlar söndü, çünkü rota tamamlandı.

Ve kadın dedi ki:

“Ben şimdi biliyorum:
Yol, ne dağ ne ova ne gökyüzüydü.
Yol, Rabbime çıkan secdeydi.”

SON SÖZ:

“İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn.”
“Biz Allah’tan geldik ve O’na döneceğiz.”
(Bakara, 2/156)