Ay karanlık. Şiiri - Onur Öçal

Ay karanlık bu gece, yıldızlar bile terk etmiş
Gökyüzü siyah bir yorgan gibi üzerime çekilmiş
Gecenin içinde bir ben, bir de içimde sen
Her şey susmuş... ama kalbim hâlâ senle söyleşmiş

Rüzgar, saçlarını getiriyor uzaktan
Bir zamanlar dokunduğum, şimdi hayal olan
Bir fotoğraf gibi yüzün, silinmeye yüz tutmuş
Hatırladıkça yanıyor, içimde kor gibi kalan

Ay karanlık bu gece, yollar sessiz
Sokak lambaları bile yorgun, gözlerini özlemiş
Sensizliğe sarılmışım, soğuk ve ürkek
Adını andıkça içimde bin yara gizliymiş

Bir umut mu, yoksa eski bir düş müydün?
Kollarımda değilken bile beni benden büyüktün
Kendimi unuttum seni hatırlarken
Bir yangın gibi içimdeydin, ben dumanıydım belki de gittiğinde söndün

Ay karanlık, ama içim daha karanlık
Kime anlatsam seni, hepsi yalan sanacak
Beni benden alan bir aşktın sen
Ama şimdi gözlerim sana uzak, ellerim sana yasak

Seninle sustuğum geceler, şimdi çığlık gibi
Kalbimde her suskunluk, senin adınla bitiyor
Senden kalan ne varsa; bir koku, bir şiir
Her biri ciğerime saplanıyor, ama hâlâ seviyor...

Ay karanlık bu gece, ama ben seni aydınlatıyorum
Herkes uyurken, ben seni yeniden yazıyorum
Her dizede sen, her sessizlikte sen
Gitsen bile, ben seni hep içimde taşıyorum...