Ay Isigina Şiiri - Seyfi Karaca

Bakınca şöyle
Ay ışığından koparılmış gibi
Parmaklarımın ucu ağzımın tadı kenarı
Üstüm giysime bakıyorum
Sofrasından kalktığım neyse ondan kalma beni ele veren boyanmış bulaşık
Çocukluğun bilindik halleridir ya, zaten ordan sanki hiç büyümemiş memişim de
Deli kanlılığımı da sayar katarsak , fazlası yok, başkası yok, diğeri yok, hiç değişmemişim
Ne kadar seviyorduysam
Ve ne kadar inanmışsam
Kibirsiz
İsrafsız
Nazlanmadan
Uzağında kalmadan
Bana verilenleri tükenmez bir zenginliğin hayat cevheri ve dünya servetinden bilip
Hazzını duyduğum
Doyumunu yaşadığım
Sefasını sürdüğüm
Kaygısını hüznünü ve sorumluluğunu nüfus kağıdında yazmasa bile vebalime aldığım
Ve ne kadar aşkla bağlanmışsam, acı tatlı ne verdiyse ordan her şeyin en güzelini yapmış yüreklenmiş yormuşum ki
Varla yok arası hayatta herkes gibi kalmakla gitmek arası bir yolcuydum nasıl sevmişsem uğrak verip savuştuğuma
Aşktan gayrısına ne kıymet biçmişim
Ne tapmışım
Ne hor bakmışım
Sevgili demiş bana, bu yaşıma kadar gören bakan koruyan doyuran dağ bayır kadın kız sevdiren
Yılların…
Yaşamışım ki ağız tadıyla ömrümü bana veren ustaya, çocukmuşum, yanında delikanlılığımı büyüterek
Öperek
Üstüm başım mutluluğun bulaşığıyla
Teşekkürlerimi borç bildiğim

Nisan/25