Ay düşünce Şiiri - Emin Bekiroğlu

Bir bardak hüzün doldur, içeyim sessiz sessiz,
Gölgeler süzülür gülüşüme, benden habersiz.
Bir rüzgâr eser yoldan, sarar beni sessizce,
Aklıma gözlerin gelir, Geceme ay düşünce.

Yıldızlarım kayar, ay bulutla örtünür,
Gecenin tam ortası, sensizlikle bölünür.
İçimde bir yankıdır, özlemin seslenir,
Sesin duyulmaz, Geceme ay düşünce.

Bir eski şarkı çalar, penceremde titrekçe,
Rüzgâr döver duvarı, anlatır dertlenince.
Kelimeler yetmezken, bir dua dökülünce,
Açarım ellerimi semaya, Geceme ay düşünce.

Gözlerinde kaybolur, o çocukluk gülüşü,
Bende saklıdır hâlâ, gecelerin sırrınca.
İçimde bir deniz var, dalgalanır usulca,
Yalnızlığa sahil olurum, Geceme ay düşünce.

Kaldırımlar ıslanır, sokak lambası söner,
Sonsuz bir girdap gibi, döner durur hatıra.
Bir kara düş gibi, en derine gömülür,
Yine de parlar ışığın, Geceme ay düşünce.

Ağır ağır sönerken, bu şehrin soluk sesi,
Kuytularda kaybolan, ayaz gibi beklersin
Bir dokunsan dağılır, hayalinin gölgesi,
Titrer yüreğim, Geceme ay düşünce.

İlmek ilmek düğümlü, suskun gecelerdeyim,
Ne bir ses, ne bir nefes, karanlığın içindeyim.
Bir yıldız kayar yine, yaratandan son dileğim,
Gözlerim kapanır, Geceme ay düşünce.