Avuçların Şiir Kokuyor Şiiri - Yasemin Ü ...

Yağmurlu bir güz akşamında
Sözlerimi senden kaçırarak
Kaldırım kenarındaki menekşelere düşen
Damlalara bakıyorum.

Yanı başımda olsan da,
Bir özlemek biriktiriyor yüreğim.

Ürperten serinliğine tutunarak,
Yalnızlığımın çoğul kıyılarından,
Uykunun zoraki uyuttuğu mecalsizliğim uyanıyor.
Bir yaşamak kaplıyor içimi…
Bir yaşamak seninle.

Avuçların şiir kokuyor,
Avuçların diyorum hoyratça savurma onları.
Bugün günlerden üşümek günündeyim.

Meğer ben hep yalan gülüşler çizmişim ömrüme.
Hep bekleyeni olmuşum gelmeyecek olanların.
Nehirler geçmişim içimde sonsuz düş kırığı.
İnsanlar geçmişim, haberi yok nehirlerin.
Bozkırlar biriktiriyor içimdeki ürkek küheylan.

Soyadını başkasından öğrenen bir üvey gibiyim.
Sesini hatırlasam, yurdum yörem,
Bir aşk çizmişim peşkeş çekilen ömrümün ayazına.
Bana bir tebessüm yolla onu giyineceğim.
Bir ağlamak biriktiriyor gözlerim.

Hangi toprağa koyarlar şimdi yasını tuttuğum gençliğimi?
Hangi mendil siler onca gözyaşını gölgelerin esaretinde?
Bir ayrılık makamı ezgisi delip geçiyorken zihnimin gergefini,
Her şeyimizi alıp yanımıza yepyeni yazlara gidelim mi seninle?

Anlasana ben seninle serindeyim.
Gülüşün güneş kokuyor.
Avuçların şiir!
Gelsen de, kalsan da, gitsen de, sussan da,

Ben ömrüme hep sen biriktirmekteyim.