Avuçların Şiir Kokuyordu

Avuçların Şiir Kokuyor

"Bazı eller dokunmadan iyileştirir, bazı gözler söylemeden anlatır.
Bazı özlemler, mesafeye aldırmadan yürekte çoğalır.
Ve bazı sevgiler, insanın içinde saklı bir şiir gibi büyür."

-*-

Yağmurlu bir güz akşamında,
Sözlerimi senden kaçırarak,
Kaldırım kenarındaki menekşelere düşen
Damlalara bakıyorum.
Yanı başımda olsan da,
Bir özlemek biriktiriyor yüreğim.
Ürperten serinliğine tutunarak,
Yalnızlığımın çoğul kıyılarından,
Uykunun zoraki uyuttuğu mecalsizliğim uyanıyor.

Bir yaşamak kaplıyor içimi.
Bir yaşamak seninle.
Avuçların şiir kokuyor.
"Avuçların" diyorum, hoyratça savurma onları.
Bugün günlerden üşümek günündeyim.
Meğer ben hep yarım kalmış cümleler çizmişim ömrüme,
Hep bekleyeni olmuşum gelmeyecek olanların.
Nehirler geçmişim, içimde suskun bir kırılganlık,
İnsanlar geçmişim, haberi yok nehirlerin.
İçimde bir küheylan şahlanıyor suskun bozkırlarda,
Soyadını başkasından öğrenen bir üvey gibi sarsak,
Bir ömür yabancısı olduğum bir rüzgârın içinde.

Sesini hatırlasam, yurdum yörem.
Bir aşk çizmişim, peşkeş çekilen ömrümün ayazına.
Bana bir tebessüm yolla, onu giyineceğim.
Bir ağlamak biriktiriyor gözlerim.
Hangi toprak saklar şimdi yasını tuttuğum gençliğimi?
Hangi mendil siler onca gözyaşını gölgelerin esaretinde?

Bir ayrılık makamı delip geçiyorken zihnimin gergefini,
Her şeyimizi alıp yanımıza, yepyeni yazlara gidelim mi seninle?
Anlasana ben seninle serindeyim.
Gülüşün güneş kokuyor.
Avuçların şiir!
Gelsen de, kalsan da, gitsen de, sussan da,
Ben ömrüme hep sen biriktirmekteyim.

"Bazı insanlar gelir ve içindeki boşluğu doldurmaz,
Onun yerine boşluğu anlamlı kılan bir ışık bırakır.
Ve bazı eller, dokunmadan bile bir hayatı tamamlar."

-*-

İnsan bazen kendi içinde bir yolcudur, bazen de kaybolmuş bir pusula… Aynada iki yüzü vardır; biri kahkahalara tutunur, diğeri sessizce çay demleyip dertleri yudumlar. Hayat, yarım kalmış cümleler gibi akar; bazıları tamamlanmadan biter, bazıları ise hiç başlamadan silinir. Bir rüyanın eşiğinde duran, ama düşlerine adım atmaktan korkan bir kalptir insan bazen. Gökyüzüne fısıldayan yıldızlar kadar özgür olmak isterken, kendi içinde ördüğü kafesin tellerine dolanır. Nehirler gibi akmak isterken, akışına direnip dalgalarla çarpışır. Ve en çok da kaybolan melodilerde bulur kendini; bazen bir sokak köşesinde yankılanan eski bir ezgide, bazen de hiç çalınmamış bir şarkının sessizliğinde… Gülüşleriyle yaralarını örtmeye çalışırken, kırılganlığını unutturmak için sert rüzgârlara göğüs gerer. Ama sonunda her insan, kendi hikâyesinin suskun kahramanı olarak, içindeki yarım kalmış notayı tamamlamaya çalışır.