Avarem Şiiri - Kasım Kobakçı

Örüyorum avarem, ilmek ilmek anlatıyorum bu masalı.
Renkleri solgun ve ipliği yıpranmış desenlerle,
Dokurum geleceği sabır sabır.
Sessizliğim takılır iğneme bazen,
Parmaklarım kanar benim sustuklarıma!
Bir an bakarım; tüm iplikler dolaşır,
Senin yokluğuna takılır!
Bir an bakarım; en yumuşak dokumayla sararım hayalini,
Desenlerimle bir buse bırakırım alnına!
Dokumayı sevdiğim gerçektir avarem,
Kullanırım örerken düğümleri de.
Varlığınla yokluğun arasında,
Düğümlerle bağlarım, kaderimde seni bana...
Sen ve ben bir bütün oluruz!
Senin ile ben yeryüzünün en bahtiyar insanı!
Hem acı verir mesafen, hem de umut!
Ne sen çözebilirsin bu ilmeği,
Ne de ben vazgeçebilirim bu dokumadan!
Vedalaşmalarımızda süzeriz birbirimizi,
Dudaklarımız hoşça kal diye fısıldasa da,
Kalbimiz haykırır; ya bu ipliği de al ya da kal!
Sen yoksan yahut duyamasam sesini, duramam asla!
İster sabah, ister akşam olsun değişmez,
Seninle nefes alırım her anımda!
Kah sevinirim kah kederlenirim!
Her hali yaşarım, huzur bulduğum varlığında.
Onca düğümün içinde, sana yüklediğim mana ise belki;
Hayatın sonuna eklenmiş bir belki gibi!
Öyle bir işledin ki ruhuma,
Senden evvelki tüm renklerin bir hükmü kalmadı,
Kenetlendim sonsuzluğa kadar sana...