Ateş, kibrit, izmarit keşke hiç atılmasa,
Edilen ihmalkârlık sık sık tekrarlanmasa…
İzmarit ki yok eder, koskoca bir ormanı,
Daima hep böyledir yakmaktadır çok canı…
Giderilmez bir hata, yanan orman sönmüyor,
Hem oldukça masraflı, yürekler kahroluyor…
Bir kişi daha atmış, işte yangın başladı,
İçindeki canlarla, tüm yuvalar yıkıldı…
Yağmurlar yağmayacak, dengeler bozulacak,
Oksijen azalacak, güzellik kalmayacak…
Erozyon gelişecek, ardından sel baskını,
Birçok tür yok olacak çünkü yaktın canını…
Rab’bin nimetlerini, torunlar görmeyecek,
Dede izmarit atmış, cezası çekilecek…
Tüm doğa ödeyecek, bu ihmalkârlığını,
Kul hakkı affedilmez, yaktın ümmet malını…
(2014)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 16.4.2014 19:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!